برنامه های پولشویی، معمای دوئل اقتصادی با تولید

به گزارش اقتصاددان، یک تحلیلگر مسائل اقتصادی در یادداشتی اختصاصی برای اقتصاددان نوشت:

پولشویی به معنای پنهان کردن منشا غیرقانونی عواید مجرمانه است. وقتی مجرمان آنقدر موفق می شوند که درآمد مجرمانه آنها از هزینه های معمول زندگی و عملیات روزانه آنها به اضافه سرمایه گذاری مجدد در جنایات جدید فراتر می رود، مجبورند مازاد پول مجرمانه را بازیافت کرده و آن را به اقتصاد قانونی تزریق کنند. درآمدهای مجرمانه ناشی از مواد مخدر، قاچاق انسان، جرایم سایبری یا کلاهبرداری را می توان به روش های مختلف شستشو داد. فروشنده مواد مخدر، قاچاقچی انسان یا مدیر کلاهبردار می‌تواند سعی کند پول مجرمانه را به بانک بیاورد، یا می‌تواند شرکت‌هایی راه‌اندازی کند و گردش مالی مجرمانه را وارد صندوق‌های نقدی شرکت‌ها کند. او می تواند این کار را در کشور خود انجام دهد یا سعی کند پول را به خارج از کشور بیاورد. او می‌تواند از پیک‌های نقدی استفاده کند یا ساخت‌وسازهای بین‌المللی پیچیده شرکت‌های پوسته را با حساب‌های بانکی در کشورهای مختلف راه‌اندازی کند، چنین شرکت‌های پوسته‌ای به نوبه خود با قبوض جعلی پول دریافت می‌کنند و وام می‌دهند، یا به یکدیگر وام مسکن می‌دهند، بدون هیچ‌گونه اقتصادی واقعی. فعالیت در حال انجام به طور متوسط، این پول در گردش بین المللی از طریق ساخت و سازهای پیچیده شرکتی پنج بار در سراسر جهان پمپاژ می شود. تا در نهایت در املاک، تجارت، اتومبیل های گران قیمت یا جواهرات پارک شود.
با گذشت زمان، سیاست‌ها مبارزه با پولشویی (AML) بسیار سخت‌تر شد. قوانین بهبود یافته «مشتری خود را بشناسید» و طیف وسیعی از مؤسسات مالی و غیر مالی مانند فروشندگان خودروهای دست دوم و مشاوران املاک، که باید معاملات غیرعادی را گزارش کنند، چالش جدیدی را برای مجرمان ایجاد می کند. آنها باید راه حل های جایگزین و پیچیده تری برای مقابله با محیط نظارتی جدید بیابند.
این بدان معناست که شبکه‌های پیچیده‌تری بین افراد (اغلب اعضای خانواده) که می‌توانند به‌عنوان مدیرعامل شرکت‌ها فعالیت کنند، پدید می‌آیند و وکلا، دفاتر اسناد رسمی، بنگاه‌های املاک و کارمندان بانک به‌عنوان تسهیل‌کننده‌هایی عمل می‌کنند که خطر شناسایی توسط آنها بیشتر است. مقامات.
جرایم سازمان‌یافته، مانند کارتل‌های بزرگ مواد مخدر، می‌توانند پولشویی‌های تخصصی داشته باشند که به دلیل دانش تخصصی آنها در امور مالی، به راحتی قابل جایگزینی نیستند. این پولشویی ها حتی می توانند برای کارتل مهم تر از خود «پدرون» باشند که می تواند با جانشینی جایگزین شود. با توجه به اینکه این متخصصان دیگر نمی توانند به کل حوزه کلیه فعالیت های ضروری پولشویی خدمت کنند، مجبورند برای تکمیل فرآیند پولشویی با متخصصان دیگر همکاری کنند.
بنابراین، متخصصان پولشویی تخصصی تر و حتی برای شبکه جنایی اهمیت بیشتری پیدا می کنند. چنین شستشوهایی‌ ممکن است فقط بتوانند شبکه‌ای از متخصصان را در یک منطقه جغرافیایی خاص ایجاد و نگهداری کنند، یا دانش و مهارت‌های لازم برای انجام یک فعالیت خاص پولشویی، مانند تجارت مبتنی بر تجارت، از طریق شرکت‌های پوسته، یا از طریق وکلا، بانکداران را توسعه دهند. یا دفاتر اسناد رسمی در سیستم مالی.
اما آیا سیاست های AML موثر و کارآمد هستند؟ در ماه مه ۲۰۱۵، پارلمان اروپا دستورالعملی را “در مورد پیشگیری و استفاده از سیستم مالی برای اهداف پولشویی یا تامین مالی تروریسم” اعلام کرد. که معمولاً به عنوان چهارمین دستورالعمل ضد پولشویی یا AML-IV شناخته می شود. مقایسه شاخص‌های شبکه از قبل و بعد از اعلام، به ما امکان می‌دهد نشانه‌ای از واکنش شبکه‌های پولشویی به تغییر سیاست‌ها را دریافت کنیم. به عنوان مثال، متوجه شدیم که شبکه های پولشویی بزرگتر می شوند (یعنی اندازه خوشه افزایش می یابد) و بین المللی تر می شوند (یعنی تنوع ملی افزایش می یابد). در سطح فردی، پولشویان معمولاً می‌خواهند با پیوند دادن به کمترین تعداد افراد مورد نیاز، خطرات را به حداقل برسانند. در مقابل، متوجه می‌شویم که سیاست‌های سخت‌گیرانه‌تر ضد پولشویی (AML) باعث می‌شود که در عوض با افراد بیشتری پیوند برقرار کنند (یعنی درجه تمرکز افزایش می‌یابد).

یک برنامه قوی مبارزه با پولشوییAML برای هر بانک و موسسه مالی ضروری است چگونه سازمان ها می توانند از پولشویی جلوگسری کنند

مبارزه با پول شویی (AML) سیستمی از سیاست ها، قوانین و مقررات برای پیشگیری، کشف و گزارش فعالیت های پولشویی و تامین مالی تروریسم است. برای پیروی از تعهدات AML، موسسات مالی باید تراکنش‌های مشتریان خود را نظارت کرده و فعالیت‌های مالی مشکوک را گزارش کنند.

در تئوری، AML فقط برای تعداد محدودی از تراکنش ها و رفتارهای مجرمانه اعمال می شود. اما، در عمل، تقریباً بر هر جنبه ای از روابط یک مؤسسه مالی با مشتریان خود تأثیر می گذارد. شناسایی و جلوگیری از تراکنش‌های غیرقانونی بر عهده مؤسسه است که می‌تواند الزامات زیادی را برای مشتریان به دنبال داشته باشد.

تاریخچه مبارزه با پولشویی چیست؟

مبارزه با پولشویی برای اولین بار در سال ۱۹۸۹ زمانی که کشورها و سازمان‌ها در سراسر جهان «گروه ویژه اقدام مالی» (FATF) را برای مبارزه با پولشویی تشکیل دادند، به شهرت رسید. در واکنش به حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، FATF ماموریت خود را گسترش داد تا از تامین مالی تروریسم جلوگیری کند.
در مرحله جابجایی، پولشویی ها از تکنیک ها و مکان های مختلفی برای مخفی کردن وجوه خود استفاده می کنند، مانند:

مشاغل نقدی قانونی (به عنوان مثال، پارکینگ، سالن برنزه کردن، کارواش، و کازینو)

تراست ها و شرکت های برون مرزی

حساب های بانکی خارجی

مرحله لایه بندی پیچیده است، زیرا پولشویی ها از ترفندهای حسابداری برای پنهان کردن مسیر حسابرسی استفاده می کنند. این می تواند شامل موارد زیر باشد:

انتقال وجه از یک کشور به کشور دیگر

جابجایی وجوه بین چندین بانک یا بین حساب های داخل یک موسسه

سرمایه گذاری در املاک و مستغلات

تبدیل پول نقد به حواله، حواله و سهام

در مرحله ادغام، پولشویان باید وجوه خود را بدون جلب توجه مجریان قانون یا مقامات مالیاتی استخراج کنند. آنها می توانند این کار را با:

کارمندان قلابی

وام هایی که هرگز بازپرداخت نمی شوند

سرمایه گذاری در ملک، اتومبیل های گران قیمت، آثار هنری، جواهرات و سایر کالاهای با قیمت بالا
پولشویی چگونه شناسایی می شود؟

برای شناسایی پول شویی، موسسات مالی ایالات متحده باید از رویه های بررسی دقیق مشتری و مشتری خود را بشناسید. آنها باید هویت مشتریان و صاحبان ذینفع شرکت‌هایی را که حساب باز می‌کنند تأیید کنند و بر اساس پروفایل ریسک مشتری در نظارت مستمر شرکت کنند.

دوره های نگهداری AML می تواند مستلزم ماندن سپرده ها در یک حساب برای حداقل تعداد روز باشد. این تاکتیک سرعت پولشویی بالقوه را کاهش می دهد و زمان بیشتری را برای ارزیابی ریسک ایجاد می کند.

چرا AML ضروری است؟

AML به مؤسسات مالی کمک می کند تا با جلوگیری از مشارکت مجرمان در معاملاتی که منشأ وجوه مرتبط با فعالیت غیرقانونی را پنهان می کند، با پولشویی مبارزه کنند. سیاست های AML همچنین به تامین مالی تروریسم می پردازد که از روش های مشابهی برای تامین و مخفی کردن منابع مالی استفاده می کند.

طبق گزارش صندوق بین‌المللی پول (IMF)، نرخ پولشویی بین ۲ تا ۵ درصد از تولید ناخالص داخلی جهان است. پولشویی مجرمان را قادر می سازد تا از مزایای جرایمی مانند فساد، فرار مالیاتی، سرقت، قاچاق مواد مخدر و قاچاق مهاجر بهره ببرند. این جنایات می تواند منابع اقتصادی در دسترس کشورها را کاهش داده و ثبات اقتصادی آنها را تهدید کند.

مقررات AML در سال ۱۹۸۹ برای مبارزه با پولشویی معرفی شد. پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، مقررات AML به روز شد تا شامل اقداماتی باشد که به دنبال جلوگیری از تروریسم مالی است. تکنیک های مورد استفاده برای پولشویی اساساً همان روش هایی است که برای پنهان کردن تأمین مالی تروریسم استفاده می شود.

پنج عنصر کلیدی یک برنامه AML چیست؟

پنج ستون برنامه AML عبارتند از:

توسعه سیاست های داخلی، رویه ها و کنترل های مرتبط

تعیین یک افسر انطباق AML

آموزش مستمر و مرتبط کارکنان

آزمایش و بررسی مستقل برای انطباق

بررسی دقیق مشتری (CDD)

آموزش کارکنان. به کارکنان باید آموزش های جاری، متناسب، مرتبط و مداوم ارائه شود. آموزش باید مستند باشد و میزان و دفعات آموزش باید متناسب با نقش کارمند و مشخصات ریسک موسسه باشد.

جرایم مالی همچنان در حال تکامل است

شهرت مؤسسات مالی برای قابل اعتماد بودن در خطر است

حفظ یک برنامه AML مستلزم تلاش جدی دستی است که منجر به هزینه های بالاتر می شود. در سال ۲۰۱۸، تخمین زده می‌شود که خدمات مالی ایالات متحده ۲۵٫۳ میلیارد دلار برای جلوگیری از خطر پولشویی هزینه کرده است.

با این حال، عدم رعایت می تواند منجر به جریمه های سنگین نیز شود. بر اساس گزارش وال استریت ژورنال، تنظیم‌کننده‌ها از سال ۲۰۰۹ حدود ۳۲ میلیارد دلار جریمه‌های مرتبط با AML را در سطح جهان اعمال کرده‌اند. در سال ۲۰۱۲، HSBC به اتهام مشارکت در فعالیت‌های مجرمانه از طریق ناتوانی در جلوگیری از پولشویی به میزان رکورد ۲ میلیارد دلار جریمه شد.

هر بحران AML می تواند بر شهرت برند یک موسسه مالی تأثیر منفی بگذارد. مشتریان برای امنیت در برابر تقلب با موسسه خود ارزش قائل هستند. سازمان هایی که به دلیل عدم رعایت آن مورد بررسی قرار گرفته یا جریمه شده اند ممکن است برای مشتریان غیرقابل اعتماد به نظر برسند. در نتیجه، موسسات مالی ممکن است مشتریان و ارزش بازار خود را در یک بحران پولشویی از دست بدهند.

تجزیه و تحلیل های بهبود یافته و بلادرنگ می تواند به مقامات AML کمک کند تا به سرعت سطح ریسک مشتری را ارزیابی کنند. تجزیه و تحلیل می‌تواند به شناسایی الگوهای مشکوک، توسعه مدل‌های مشتری، ایجاد سطوح ریسک و پرچم‌گذاری هشدارهای خبری منفی که روی حساب مشتری وجود دارد کمک کند.

در نهایت، استانداردسازی سیستم‌ها یک نیاز حیاتی برای مؤسسات مالی است که با شبکه‌ای از سیستم‌های رایانه‌ای قدیمی سروکار دارند. با حرکت به یک محیط کاملا دیجیتالی، موسسات می توانند به راحتی شیوه های AML را در سراسر سازمان استاندارد کنند.

رویه های مبارزه با پولشویی وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که موسسات مالی و بانک ها با پولشویی و تامین مالی تروریسم مبارزه می کنند. مقررات AML همچنان در سطح جهانی تغییر می کند، و وظیفه مؤسسات مالی است که با برنامه های خود همراه و به روز شوند. بانک ها با جلوگیری از پنهان کردن مبدا و مکان تراکنش های غیرقانونی توسط مجرمان، می توانند به ارتقای ایمنی و امنیت اقتصادی بیشتر جهان کمک کنند.