اهمیت پرداختن به شاهنامه

بزرگان کشور ایران در همین سال های اخیر بر اهمیت فرهنگ و پرداختن به آن تاکید زیادی داشته اند.
شاهنامه هم کتاب فرهنگی است. کتاب صلح و دوستی است. شاهنامه اثری جهانی است، به دلیل آنکه پیام های آن برای هر انسانی مفید و سودمند است. لذا می توان گفت که این کتاب متعلق به همه ی دنیاست. تاثیر کتب مهمی مانند شاهنامه که از طریق آن فرهنگ به اکثر جاها می رود، غیر قابل انکار است و ابیات زیبای شاهنامه مانند سفیران صلح و دوستی از بین سیم خاردارهای موجود سر مرزها می گذرد و به افراد انسانی می رسد و در قلوب مستعد می نشیند.
کتابی که در آن حتا رعایت حق یک مورچه هم توصیه شده و فرموده است:
میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است
حالا هر چند سر همین بیت بین شاهنامه پژوهان بحث بود که این را سعدی در کجای شاهنامه یافته که به آن اشاره کرده است؟
پژوهش ها نشان داد که اگر چه این بیت معروف که سعدی از فردوسی نقل کرده است در برخی نسخ اصلی شاهنامه یعنی در شاهنامه ی چاپ مسکو و در ژول مُل نیامده است، اما در نسخه ی اساس، یعنی در نسخه ی فلورانس، بیت به این صورت آمده است که:
مکٌش مورکی را که روزی کَش است
که او نیز جان دارد و جان خَوش است
نکته ی ظریف و زیبا در این بیت “ک” تصغیر است که فردوسی بزرگ به مورچه می دهد و منظور و مرادش آن است که حتا از موچه کوچک تر و ناچیزتر را هم باید گرامی داشت و نباید کشت.
و این خیلی زیبا و ارزنده و افتخار آفرین است. در سراسر شاهنامه چنین پیام های صلح جویانه و مهربانانه ای وجود دارد.
بنابراین بی جهت نیست اگر کتاب شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی را کتاب صلح و دوستی و مهرآفرین بین مردم و ملت ها بدانیم و بگوییم که این کتابی برای همه ی ابنای بشر است.
البته ما فارسی زبانان در منطقه، افتخار می کنیم به چنین کتابی خردگرایانه و صلح طلبانه و مهرآمیز که به زبان زیبای فارسی سروده شده و به زبان ماست و به خود می بالیم که زبان زیبا و توانمند فارسی، توانایی خلق چنین آثار منحصر به فردی را دارد.
این محتوای غنی و سرشار از حکمت و اخلاق و دانش سبب علاقه مندی فارسی زبانان به آن و موجب افتخار گشته است.
فارسی زبانان و مردم منطقه ی ما به این کتاب علاقه دارند. لذا این امر بین همه ی مردمان منطقه از ایران گرفته تا پاکستان عزیز و کشور دوست و برادر افغانستان و بقیه این که نقطه مهم اشتراک را در علایق دارند این خود یکی از دلایل نزدیکی و قرابت ملت های منطقه شده است. لذا شاهنامه وحدت آفرین نیز هست.
دقت در آنچه که فردوسی در شاهنامه آورده این نتیجه و برداشت را در پی دارد که زبان و ادبیات و فرهنگ زبان فارسی و زبان شاهنامه زبان و فرهنگ انسانیت و ادب است و این زبان و بیانی است که تمدن سازی می نماید و انسان دوستی را توصیه می کند و شاید همین مهرورزی در درون ابیات شاهنامه که شاعر حکیم با ایمان الهی و اسلامی که داشته آن را به نظم درآورده سبب تاثیرگذاری فراوان آن گشته و امروزه و بلکه در هزار سال اخیر، فردوسی تأثیرگذارترین شاعر در ایران و نیز در پهنه ی پهناور ادبیات فارسی در سراسر گیتی است.
نتیجه ی کلام آنکه محتویات شاهنامه سرشار از مفاهیم عشق و دوستی و صلح و مهربانی ملت ها به هم می باشد. و این خود سبب تحکیم دوستی ملت های این منطقه گردیده است.