بعد از دیدن گنتینگ و معبد چینی آن، به مرکز شهر برگشتیم و به دیدن قدیمی ترین معبد هندوی مالزی به نام “سریماها ماریامان” رفتیم ولی ساعت کار معبد تمام شده بود. صبح روز بعد، به این معبد برگشتیم. مثل سایر معابد، کفش ها را از پا درآوردیم و وارد شدیم. این معبد در
سازنده چینی گنتینگ، در کنار علاقه اش به ساخت هتل و قمارخانه، فردی مذهبی هم بود و در غاری که در دامنه کوه قرار داشت، به یاد سرزمین مادریش، یک معبد چینی ساخت و آن را تقدیم به خدای مورد علاقه اش یعنی “چین سویی” کرد. “چین سویی”، خدای معبد، در واقع یک راهب بودایی
مالزی در منطقه نزدیک به استوا قرار دارد و دارای اقلیم گرم و مرطوب است. در این کشور دمای هوا در تمام طول سال تقریبا ثابت است و چیزی به نام زمستان برفی وجود ندارد. این موضوع یک کارآفرین باهوش چینی را به فکر انداخت که در یکی از کوه‌های نزدیک به شهر کوالالامپور که
لنکاوی جزیره ای در تنگه مالاکا است که وسعت آن پنج برابر جزیره کیش است. بعد از سه روز گشت و گذار در آن ، به کوالالامپور برگشتیم ولی خاطرات دیدنی های این جزیره همیشه در ذهن باقی ماند، از جمله ساحل ماسه ای، آبشار، ژئوپارک رودخانه کیلیم با غارها و حیات وحش زیبایش و
در روز چهارم سفر عازم جزیره لنکاوی شدیم. این جزیره استوایی به خاطر حیات وحش، آبشار و طبیعت زیبایش مشهور است. در مسیر پیاده روی از فرودگاه به سمت هتل، به یک مجسمه جالب رسیدیم. این یادمان مربوط به یک روایت محلی درباره بانویی به نام محسوری است که دویست سال پیش در این جزیره
همانطور که قبلا توضیح دادم، به دلیل حضور اقوام مختلف در مالزی، جشنواره های متنوع مربوط به فرهنگ های مختلف ، در این کشور برگزار می شود و زمان سفر ما در ماه بهمن همزمان با برگزاری دو مناسبت مجزا برای هندوها و چینی ها بود. بعد از شرکت در مراسم عید هندوها، این بار
