استفان روچ، اقتصاددان و استاد دانشگاه ییل در مجله «فارن‌افرز» به بهانه اعتراضات اخیر در چین به آسیب‌شناسی اقتصاد این کشور پرداخته ‌است. به اعتقاد او، افزایش خودکامگی با یک اقتصاد پویا در تعارض است و این دقیقا همان اتفاقی است که در چین و با آغاز سومین دوره ریاست‌جمهوری شی رخ داده است. این

جنگ اوکراین همکاری‌های چندجانبه و رو به گسترش ایران و روسیه را در سمت و سوی جدیدی قرار داده و بار دیگر مساله روابط استراتژیک بین تهران و مسکو را در سپهر نظام بین‌الملل در حال تغییر در چشم‌انداز گذارده است. علاوه براین به طرح چند پرسش هم انجامیده است. همکاری‌های ایران و روسیه تا

وانگ ژیائودونگ، نویسنده ۶۶ ساله ساکن پکن که زمانی پرچمدار «ناسیونالیسم چینی» بود و می‌گفت «ما باید این دنیا را رهبری کنیم»، امروز نظر دیگری دارد. «نیویورک‌تایمز» از قول او نوشت: «این ناسیونالیسم از حد فراتر رفته است. من هرگز به رهبران پکن نگفتم تا این حد رادیکال باشند.» وانگ ژیائودونگ یک‌بار در سخنرانی خود

 «شی» با رویکرد دوگانه در تلاش برای همکاری با نهادهای بین‌‌المللی و بازتعریف و تغییر اصول زیربنایی آنهاست. رهبر چین درحالی‌که حمایت کشورها را جلب می‌‌کند، با تکیه بر قدرت اقتصادی، کشورهای فقیرتر را به مشتری خود تبدیل کرده است. هفته‌‌نامه اکونومیست در سرمقاله این هفته خود به گردهمایی کنگره حزب حاکم چین و عواقب

مجمع اقتصادی خزر یک الگوی همکاری بسیار مهم است و به باور بسیاری از کارشناسان، پلتفرم مفیدی است که با تمرکز جغرافیایی منافع، نمی‌توان آن را با مورد دیگر جایگزین کرد.  در حال حاضر مجامع بین المللی سطح بالایی در جهان وجود دارند که به طور پیش فرض انتظارات بالایی هم ایجاد می‌کنند و اگر

 برای دهه‌ها، رودخانه «آمور» چین و روسیه را از هم جدا کرده است. آب‌‌های این رودخانه بیش از هزار مایل از حدود ۲۵۰۰مایل مرزی را قطع کرده است. اما همیشه یک چیز کم بوده است: پلی برای عبور وسایل نقلیه. «سیمون مک کارتی» در گزارش ۱۵ژوئن در سی‌ان‌ان نوشت، اکنون – درحالی‌که انزوای اقتصادی روسیه