وقتی «شهروندان وطن» و «ورجاوندان میهن»، «شب را با تب» و «تب را با تعب» می گذرانند، و مردم در«سفره ها نان ندارند» و در«حُفره ها جان می سپارند»، چه سود که زمامدار«شام تا بام در حال قیام» و از «بام تا شام در حال صیام»باشد ، یا روزها را در «نشاط رَباب» بگذراند و