گفت: زمانی که کشور ما حدود بیست میلیون نفر جمعیّت داشت،شمارگان کتاب‌های منتشرشده حدِّ اقل ۳ هزار جلد بود؛ولی اکنون با حدود ۹۰ میلی.ن نفر جمعیّت شمارگان انتشار کتاب متاسّفانه به کمتر از ۵۰۰ جلد رسیده است! این یعنی نماد فقر فرهنگی! گفتم: به نظر تو دولت دربارۀ رفع این مشکل چه می‌تواند بکند؟ گفت:

شناخت اقشار گوناگون اجتماعی ای مالک بدان! مردم از گروه‎های گوناگونی هستند که اصلاح هر یک جز با دیگری امکان ندارد، و هیچ یک از گروه‎ها از گروه دیگر بی‌نیاز نیست؛ از آن قشرها، لشگریان خدا، و نویسندگان عمومی و خصوصی، قضات دادگستر، کارگزاران عدل و نظم اجتماعی، جزیه‌دهندگان، پرداخت‌کنندگان مالیات، تجّار و بازرگانان، صاحبان

گفت: با وضع قوانین جورواجور برای گرفتن انواع مالیات‌ها و عوارض گوناگون از مردم و صاحبان صنایع،عملاً دست دولت در جیب مردم است و بزودی کارگاه‌ها و کارخانه‌ها و شرکت‌ها بسته‌ خواهند شد. گفتم: به هر صورت دولت منبع درآمد دیگری ندارد.بنابراین ناگزیر باید از هر راهی که می‌تواند کسب درآمد کند. گفت: یک روز

گفت: جعفریان، مشاور مالیاتی اتاق اصناف تهران می‌گوید: *ساعتی ۴۲۰ میلیارد تومان اسکناس چاپ می‌شود و تورُّم ایجاد می‌کنند؛ از تورُّم هم مالیات می‌گیرند*. گفتم: این مالیات‌ها کجا هزینه می‌شود؟ ‌گفت: ایشان می‌افزاید: نمی‌دانیم مالیات‌ها کجا خرج می‌شود؛ دولت گزارش نمی‌دهد که این پول‌ها کجا می‌رود . دولت دو دستی دستش را در جیب مردم