هر «یار علّامه» در «دیار خودکامه»، «محکوم به فنا» است،گرچه «معصوم از خطا» باشد. در اینجا فضیلت، «جُرم است و جریمه» دارد و رذیلت،نه «ذمّ است و نه ذمیمه» دارد. در این جا «به نُدرت» می توان به «قُلّۀ قدرت» نزدیک شد، مگر با «حیلۀ چاپلوسی» و «وسیلۀ دستبوسی». در این شهر نه تنها از
گفت: کارکنان و کارمندان بالای سنّ ۶۰ سال را بازنشسته می کنند. به افراد بالای ۷۰ سال ها وام نمی دهند، ضامن هم نمی توانند بشوند، گواهی نامۀ رانندگی را هم به طور مشروط به آنان می دهند! گفتم: کار درستی می کنند. چون افراد سالمند توان فکری و جسمی خود را تا اندازه ای
«ده ها هزار پیامبر» و «صدهاهزار سخنور»، برای «شناسایی شر» و «راهنمایی بشر» آمدند، ولی برای «هدایت»،«کفایت» نکرد؛ امّا برای «تباهی جهان» و «گمراهی انسان»، یک «شِیطانِ زیبنده» با یک «قِیطانِ فریبنده» آمد و با «دلقی ساده»،«خلقی بی قلّاده»را، به «دنبال خویش» و «وبال تشویش» کشانید. بیاییم «چشم دل را بگشاییم» تا «سرچشمۀ فضایل را
گفت : چرا حاکمانی چون مبارک با این که می دانستند مردم مصر آنان را نمی خواهند، قدرت را رها نمی کردند؟ آیا ذلّتی بیش از این می خواستند که بچّه ها تندیس پارچه ای آنان را به دار می کشیدند؟ گفتم : تو کدام دیکتاتور خودکامه را می شناسی که با میل خود و
در بهمن ۵۷ چه دیدیم؟چه گفتیم و چه کردیم؟ دیدیم : حاکمیت سیاه عفریت سیهکار و فرعون مُتفَرعنِ فریبکار، هیولای اهریمنی خود را بر پهندشت ایران زمین گسترده و با سلطۀ جهنّمی خود نفس ها را در سینه ها و کینه ها را در این آیینه ها حبس کرده است! گفتیم: در برابر خدایگان خودکامه
«همیشه» در باور هر «اندیشه»، داشتن «اختلاف» ،«خلاف» نیست. آن چه بد است «موجود خالف» است،نه «وجود مخالف»! آن که «می اندیشد»،از وجود مخالف «نمی پریشد»؛ زیرا لازمۀ «دیدن ژرف» ،«اندیشیدن شگرف» است و انسان های «ورجاوند» و «اندیشمند» ، اگر «آزادانه» و «نقّادانه» بیندیشند، با وجود «پنداشت های گوناگون»،«برداشت های گونه گون» دارند. بنابراین
