هر پگاه نو با یک نگاه نو «خزان» هم دارد «خیزان» می‌رود. ولی آنچه را «باد» از «یاد» می‌برد، نه «برگ‌های پاییزی» و «گلبرگ‌های رنگ‌آمیزی» است، بلکه این عمر ماست که « از یاد»،«بر باد» می‌رود. بیاییم تا زنده‌ایم «جذری بنشانیم» و «بذری بیفشانیم» ، تا آیندگان از «بر و بار» و «سایه‌سار» آن بهره

گفت: خوشحالم که قطار پیشرفت با شتابی بی‌نظیر روی ریل تعیین‌شده راه‌ها را می‌پیماید و لحظه‌ای سرایستایی ندارد! گفتم: آفرین بر تو که امروز چشم #سیاهنمایی را بسته‌ای و چشم مثبت‌نگری را بازکرده‌ای!هر روز همین‌گونه باش. حالا بگو ببینم چه چشمه‌هایی از پیشرفت را دیده‌ای؟ گفت: آقای رئیس‌جمهور چندی پیش در یک تصمیم انقلابی دستور

«قاضی» هرچند از کار خویش «راضی» باشد، یک «فرد نادان»است در میان دو «هماورد همه‌دان». زیرا هم «شاکی» حقیقت را می‌داند و هم «متشاکی». قاضی «حقیقتِ دلالت را نمی‌داند»،ولی«طریقتِ عدالت را می‌تواند». بنابراین «کاری ژرف»در پیش دارد و «ابتکاری شگرف». قاضی «واری وزین» و «آواری سنگین» بر دوش دارد. اگر بتواند «عدالت ورزد»،به «اصالت می‌ارزد»،

هر انسان می‌تواند «زنگی زرّین»باشد،یا «سنگی سنگین»! طلا را حتّی اگر «آب» یا «مُذاب» کنند، از آن «ابزاری زیبنده» یا «گوشواری آراینده» می‌سازند. ولی اگر سنگ را چون «خیار تُرد»،«خُرد»کنند، «منکوب» و «لگدکوب»می‌شود. بیاییم با «جودِ کیش» از «وجودِ خویش»، در این «استیلای مُرداب»،«طلای ناب» بسازیم. تا بر اثر «فرسایش» نیز بر «آرایش» بیفزاییم و

معلم را روشنگری می دانند که چونان شمع می سوزد و جمع را می سازد. اما اگر سوز و سازش را بنگریم و برگ و برش را بنگاریم، در می یابیم که این تشبیه چندان منصفانه نیست؛ زیرا شمع را می سازند تا بسوزد ، ولی او می سوزد تا بسازد. معلم شمعی است گدازنده

امام موسی‌بن‌جعفر علیه‌السّلام می‌فرمایند: «اِنَّ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ یُبْغِضُ الْعَبْدَ النَّوام الفارغ» «وسائل، ج۱۲، ص۳۶» «همانا خدای مقتدر و شکوهمند بنده پر خواب و بیکار را دشمن دارد.» برعکس زحمتکشان از نظر اسلام مجاهدان راه خدایند: امام صادق (ع) : «اَلْکاذُ عَلی عیالِهِ کَالْمُجاهِدُ فِی سَبیل الله»(وسائل،ج۷ ،ص۴۳) اسلام کار کاذب با کسب درآمد بدون