ما در «هزارۀ سوم» در «ادارۀ مردم»، آن‌گونه که«بایسته» و «شایسته» است هنوز نتوانسته‌ایم «خرد را قدر بدانیم» و «بخرد را بر صدر بنشانیم». هنوز «لایه‌ای از آفات» و «سایه‌ای از خرافات»، «سیمای به‌کیشی» و «سمای نواندیشی» را پوشانده است. رشد یعنی «پویایی هوده‌نگری» و «رهایی از بیهوده‌گری». و نیز رهایی از «جیرهای تعصُّب» و

هر پگاه نو با یک نگاه نو گاهی یک«گزارش دروغ» به مانند «فروزش فروغ»، چنان بر «دل می‌نشیند» و در آنجا «منزل می‌گزیند»، که «خرد را خراب» و «بخرد را به خواب» فرومی‌برد! «نمای گوش» بدون «راهنمای هوش» ، و «باور بخرد» بدون «یاور خرد»، همۀ «دیده‌ها» و «شنیده‌ها» را «راست می‌انگارد» و «بی کم

آنان که ذاتاً «خوب‌اند»،چه «مطلوب‌اند»؛ ولی آنان که می‌کوشند«خوبی خویش» و «معیوبی دگراندیش» را به عنوان یک «ثبات» برای دیگران «اثبات» کنند، عمری را در «لاف» و «اتلاف» می‌گذرانند. آنان که «زیبایی راز گل را با دیدن» و «فریبایی آواز بلبل را با شنیدن» درک نمی‌کنند، همیشه در «وهم‌اند» و هیچ «نمی‌فهمند» و هرگز با

هر «انوشۀ انسان» در هر «گوشۀ جهان»، که در هر «خانواده»،«زاده» می شود، ناگزیر «همرنگ آن زمان می بالد» و با «فرهنگ آن مکان می سگالد»، نه «دینش» را خود برمی گزیند و نه «آیینش» را. بنابراین هیچ «دَیّان» بدون ارزیابی همۀ «ادیان»، نمی تواند «دین خویش» را «برترین کیش» بنامد. پس هر گونه «تعصّب»