دستمایه ما از این بحث این است که از نظر اسلام و عموم اندیشمندان انسان شناس ، انسان موجودی است به لحاظ سرشتی فعّال و به لحاظ اخلاقی خوب و پاک . آدمی، آزاد و مختار آفریده شده است و در جهان هستی ، خود را به فعل در می آورد . حتّی خدا هم

استاد مطهری بر این باور است که : معلّم باید اندیشیدن را بیاموزد ، نه اندیشه را . بنابراین القای اندیشه بدون تحریک انگیزه ، کودک را به اتّخاذ یکی از دو مواضع زیر ناگزیر می کند : ۱ – جبهه‎گیری می کند و با همه القاکنندگان می ستیزد و گستاخ و لجباز می شود

(امروز ۱۹ اردیبهشت و واپسین روز هفتۀ بزرگداشت مقام معلّم است. مقاله‌ای با عنوان فوق را در چند فرگرد خدمت شما عزیزان تقدیم می‌کنم. تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.) امام علی (ع) : اِنّ لِلقُلوبِ شَهوه وَ اِقبالا وَ اِدبارا فَاتوها مِن قَبلِ شَهوَتها وَ اِقبالها فَاِنَّ القَلب اِذا اکره عَمی

معلم را روشنگری می دانند که چونان شمع می سوزد و جمع را می سازد. اما اگر سوز و سازش را بنگریم و برگ و برش را بنگاریم، در می یابیم که این تشبیه چندان منصفانه نیست؛ زیرا شمع را می سازند تا بسوزد ، ولی او می سوزد تا بسازد. معلم شمعی است گدازنده

این روزها بسیاری از مردم و حتی برخی از صاحب‌نظران، از موضوعاتی مانند؛ ضعف ساختاری و سازمانی، ناکارآمدی سیستم‌ها و روش‌ها، نقص قوانین و مقررات، مشکل نیروی انسانی و عدم شایسته‌سالاری، عدم برخورد قاطع با اخلالگران نظام اداری و اقتصادی و امثال آن به عنوان مهمترین عوامل بروز مشکلات موجود نام می‌برند که البته در اکثر موارد کاملا