واکنش تند سه رسانه آمریکایی

واکنش تند سه رسانه آمریکایی به سیاست بایدن در افغانستان

سقوط دولت در کابل و قدرت‌گیری طالبان یک ماه مانده به ۲۰ سالگی یازده سپتامبر، هرچند قابل پیش‌بینی بود، اما با سرعتی غافلگیرکننده رخ داد. اکنون رسانه‌های جهانی مهم انگشت اتهام را به سوی بایدن و دستور وی برای خروج تمام نیروهای آمریکایی گرفته‌اند. نقدها، راهکارها و پیش‌بینی‌ها درباره وضعیت افغانستان در سه یادداشت از وال‌استریت ژورنال، نیویورک تایمز و واشنگتن‌پست را در این گزارش می‌خوانید.

انتقاد تند وال‌استریت ژورنال از سیاست بایدن در افغانستان

هیات تحریریه (ادیتوریال بورد)

ما توافق دونالد ترامپ با طالبان را نقد کردیم و درباره ریسک ظهور مجدد آنها با عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی هشدار دادیم. همین موضع را نسبت به آقای بایدن داشتیم. حتی با وجود توصیه گروه مطالعات افغانستان، آقای رئیسی جمهور مثل همیشه مطمئن بود که باید تصمیم خودش را در سیاست خارجه بگیرد.

صحبت‌های روز شنبه بایدن خود نشان‌دهنده عدم صداقت وی است. بایدن گفته «حضور نیروهای نظامی آمریکا برای یک سال یا پنج سال بیشتر، تغییری ایجاد نمی‌کرد وقتی ارتش افغانستان نتواند کشور خودش را محافظت کند». اما نکته اینجاست که اگر حمایت آمریکا و سایر متحدان ناتو وجود داشت، ارتش افغانستان هم مبارزه خود را ادامه می‌دادند.

به گزارش اقتصاددان به نقل از بورسان،   نکته بدتر آنکه بایدن سعی کرد تقصیر تصمیم خودش را به گردن ترامپ بیندازد و گفت «وقتی به کاخ سفید آمدم میراث‌دار یک توافق قبلی با طالبان بودم که آنها را در بالاترین موقعیت نظامی از سال ۲۰۰۱ قرار داده بود. ترامپ همچنین حداقل ۲۵۰۰ نیروی آمریکایی را از افغانستان خارج کرده بود. بنابراین، گزینه‌ای که من داشتم این بود که نیروهای خود و متحدمان را در امنیت کامل خارج کنم، یا با فرستادن نیروهای بیشتر، حضور آمریکا در منطقه را بیشتر کنم و دوباره جنگ داخلی در یک کشور دیگر را تشدید کنم».

این یک انکار تاسف‌بار از سوی رئیس جمهور و همچنین یک انتخاب غلط است. مثل این است که چرچیل زمانی که ارتش در دانکیرک محاصره شده بود، میگفت که چمبرلین ما را به این دردسر انداخته و بریتانیا قبلا جنگ‌های زیادی در این قاره انجام داده و مساله را رها کند.

ضرب‌الاجلی که ترامپ برای خروج نیروهای نظامی آمریکا در توافق با طالبان تعیین کرده بود یک خطا بود، اما آقای بایدن می‌توانست روی آن مانور بیشتری دهد. می‌توانست مطابق توصیه مشاورانش، شرایط خاصی برای خروج نیروهای نظامی در نظر بگیرد و ضمن خروج نیروهای زمینی، حمایت هوایی خود را ادامه دهد. اما به جای آن، فرمان داد به سرعت و به طور کامل نیروهای آمریکا خارج شوند.

نتیجه این اشتباه، طی چهار ماه بزرگترین تحقیر آمریکا از زمان سقوط سایگون (جنگ ویتنام) در سال ۱۹۷۵ بود. برخلاف ادعای طالبان که دنبال «انتقال مسالمت‌آمیز قدرت» در کابل هستند، دیپلماتهای آمریکای با هلیکوپتر در حال فرار هستند و تجهیزات نظامی آمریکا در اختیار طالبان قرار گرفته است.

بدترین مساله هم موقعیت خطرناک و نامعلوم افغان‌هایی است که طی ۲۰ سال گذشته به آمریکا کمک کرده‌اند. هزاران مترجم، خانواده‌هایشان و سایر مقاماتی که طالبان خطری جدی برای آنها محسوب می‌شود. این لکه ننگی در دوره ریاست جمهوری بایدن است. نتایج این اتفاق طی ماه‌ها و سال‌های آینده معلوم خواهد شد و هیچکدام اتفاق خوبی نخواهد بود.

نیویورک تایمز: فاجعه در افغانستان، در خانه به دنبال ما می‌آید

برت استفانز، ستون‌نویس نیویورک تایمز یادداشت خود را این‌گونه آغاز می‌کند «جو بایدن واقعا چه فکری با خود کرد، اگر واقعا فکر کرده باشد؟». و سپس به پرسش و پاسخ‌های رئیس جمهور در سایت کاخ سفید گریزی می‌زند:

سوال: آیا غلبه طالبان غیرقابل اجتناب بود؟

رئیس جمهور: خیر

سوال: چرا؟

رئیس جمهور: چون ارتش افغانستان ۳۰۰ هزار نفر با بهترین تجهیزات نظامی مشابه همه ارتش‌های جهان به همراه نیروی هوایی باید با حدود ۷۵ هزار طالب مبارزه می‌کرد؛ پس شکست اجتناب‌ناپذیر نبود.

استفانز در ادامه اینطور می‌نویسد:

فتح کابل از سوی طالبان در روز یکشنبه، یک اولین شکست بزرگ دولت بایدن است. اصلا مهم نیست که وی مثلا توافق سمبلیک ترامپ با طالبان برای خروج از افغانستان را اجرا می‌کرد و راهی را ادامه می‌داد که وزیر خارجه کاسه‌لیس ترامپ، مایک پمپئو آغاز کرده بود. این اتفاق در عصر بایدن رخ داد و پافشاری وی بر خلاف توصیه مشاوران ارشد نظامی، مقصر این اتفاق را معین می‌کند.

اکنون چه اتفاقی در پیش است؟

کشتارها ادامه می‌یابد: کسانی که در یک انفجار مدرسه دخترانه ۹۰ نفر را کشتند یا ۲۲ کماندو افغان را قتل عام کردند، باز هم این روش را ادامه می‌دهند. یک مقام طالبان گفته گروه جهادی کاری با مردم عادی ندارد، اما «اشغالگران و هرآنکه به اشغالگران کمک کند» را نابود می‌کنیم. طبق این تعریف جان هزاران افغان و حتی بیشتر در خطر است.

زنان جزو اموال شخصی می‌شوند: حدود ۱۸ میلیون زن در افغانستان وجود دارد که اکنون طبق قوانین قرن هفتم باید زندگی کنند. با صورت باز یا بدون همراه مرد در خیابان نمی‌توانند حضور داشته باشند. شاغل نمی‌توانند باشند. دخترانشان نیز به مدرسه یا ورزش نباید بروند.

افغانستان محل جذب گروه‌های جهادی جهان می‌شود: رابطه بین القاعده و طالبان قوی‌تر از گذشته می‌شود. چرا باید طالبان از آمریکا بترسد؟ چه چیز بدتری می‌خواهد رخ دهد؟ یک حمله دیگر (که قبلا آزمون شده و شکست خورده)؟ افغانستان تبدیل به قبله‌گاه همه جوانان رادیکال اسلامی می‌شود.

اتفاقات به افغانستان محدود نمی‌شود: اولین کشوری که از قدرت‌گیری افغانستان تهدید می‌شود پاکستان است. طالبان با به قدرت رسیدن در کابل، حمایت از طالبان پاکستانی را جزو اولین گام‌های خود می‌داند. نکته جالب آنکه دولت پاکستان حدود ۱۶۰ کلاهک هسته‌ای در اختیار دارد. مساله سیل مهاجران به اروپا نیز یکی دیگر از تبعات وضعیت افغانستان است.

موقعیت ژئوپلیتیک آمریکا به شدت آسیب می‌بیند: آمریکا چگونه متحدی است؟ وقتی اینگونه همراهان را رها کردیم، اکنون متحدان دیگر مثل تایوان، اوکراین، ایالات بالتیک، ژاپن و اسرائیل نیز از این واقعه درس می‌گیرند.

واشنگتن پست: ۲۰ سال خطا در افغانستان، اما بایدن مقصر فاجعه اخیر است

مکس بوت؛ ستون‌نویس

اشتباه جورج بوش آن بود که پس از خلع طالبان در سال ۲۰۰۱، تمرکز خود را برای ایجاد یک دولت و ارتش توانا در افغانستان نگذاشت و به جای آن منابع محدود را در جنگی دیگر در عراق مصرف کرد. خطای باراک اوباما اعلام ضرب‌الاجل برای نیروهای نظامی بود که باعث شد طالبان صبر کنند تا زمانی که نیروهای آمریکایی خارج شوند. دونالد ترامپ نیز در مذاکراه برای توافق خروج نیروهای نظامی اشتباه کرد که باعث شد ۵ هزار زندانی طالب آزاد شوند. اما خطای بزرگ جو بایدن متعهد شدن به توافق ترامپ بود، در حالی که طالبان هیچ تعهدی را نشان نداده بود.

هرچند مجموع اشتباهات در ۲۰ سال گذشته رخ داده، اما این لکه ننگ و شکست یک ماه مانده به بیست‌سالگی یازده سپتامبر در کارنامه بایدن ثبت خواهد ماند. رابرت گیتس، وزیر دفاع سابق یک بار گفت «بایدن در چهل سال گذشته، در تمام تصمیمات مهم سیاست خارجه و امنیت ملی خود اشتباه کرده است».

اتفاق کابل که آمریکا مجبور شد دیپلمات‌های خود را با هلیکوپتر از پشت بام سفارت خارج کند، بزرگترین شکست آمریکا در سیاست خارجه از سقوط سایگون در سال ۱۹۷۵ محسوب می‌شود. حتی از سقوط موصل عراق توسط داعش بدتر است، که آن زمان هم می‌شد با حضور بخش کوچکی نیروی نظامی آمریکایی از آن فاجعه جلوگیری کرد.

بایدن در سخنرانی شنبه سعی کرد این شکست بزرگ را به گردن ترامپ بیندازد که اصلا متقاعد‌کننده نبود. در واقع وی آدرس غلط داد که باید بین «خروج کامل» یا «اضافه کردن نیروهای نظامی» انتخاب می‌کرده است. در واقع برای حفظ افغانستان، حدود ۲۵۰۰ مشاور آمریکایی و نیروی هوایی کافی بود. همچنین اجباری برای خروج این نیروها نبود؛ آمریکا در بسیاری از کشورها از آلمان و ژاپن گرفته تا کره جنوبی نیروی نظامی برای بیش از ۷۰ سال دارد.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع