سهام عدالت پامُرغی و تنزل شان ایرانیان

یادداشتی بقلم: محمدرضا چمن نژادیان-فعال مدنی

همه ساله در ماهها و ایام پایانی سال به ویژه در سال ۱۳۹۹ و آستانه ی سال ۱۴۰۰مشاهده می شود، که دست اندرکاران اقتصادی برای دلخوشی ملت نجیب و ساده دل که در رنج و عذاب تامین حداقل زندگی هستند و از بی بند و باریهای لجام گسیخته اقتصادی و معیشتی کلافه شده اند، شروع به وعده دادن می کنند.

هر چند پوچی این وعده های مسبوق به سابقه ی ۴۲ ساله در بعد ملی و بین المللی تا محلی و روستایی نزد افکار عمومی به اثبات رسیده و اثر خودشان را از دست داده است و به نوعی بی اثر شده اند، که ملت این بلوفهای آلوده به خرافه و گزافه را در سطح ملی، مذهبی و سیاسی با تمسخر عادت کرده و بیخیال زندگی می گذرانند.

زیرا روزی از باب عمران و آبادانی تا جایی پیش رفتیم، که جارچی ها جار می زدند، هر جا آسفالت نیست گزارش دهید… و بدنبال طراحی و درست کردن مسیر حرکت عصر ظهور بودیم.

ولی به تجربه می بینیم با پشتوانه ی بنگاه عظیم اقتصادی مانند وزارت نفت جاده ای ۱۷ کیلومتری در پایتخت نفت و گاز امیدیه و آغاجاری و منطقه ی مارون پر از چاه نفت و گاز ۱۵ سال بلاتکلیف با هزینه های جانی و مالی رها شده است و در بعد بین المللی هم که وعده ی تبدیل کاخ سفید به حسینیه و … در پرتو مدیریت جهانی داده شده بود، منتظر برگشت کدخدا به برجام برای دادن پولهای نفت مان از کشورهای دوست و بیگانه هستیم.

در داخل هم علاوه بر رفاهیات اکملی که برای تک تک افراد وعده داده شده بود، تا ملت زندگی آبرومندانه و بهتر از دوران قبل داشته باشد، قرار بود، در بعد معنوی با تهذیب، آدم شویم و آدم سازی شود و با ترویج مکارم و فضایل اخلاقی شهروندانی نمونه و الگویی برای بشریت و جهان اسلام بسازیم.

در پرتو عدالت گستری، همگرایی و وحدت دو بلوک شرق و غرب را بهم بیاوریم و موجبات شکوفایی مادی و معنوی را با مدیریت جهانی مان به ارمغان آورده و به بشریت عرضه نماییم، اما در عمل و عملاً پای عدلیه و بلدیه پایتخت مان شاه دزدهایی اسطوره ای را به تاریخ معرفی کرده ایم.

امروزه علاوه بر عدم تحقق زندگی آبرومندانه ی فردی و اجتماعی مشاهده می کنیم، کشور ایران که از شرایط فوق العاده ی اقتصادی، ژئوپلتیک منطقه ای و بین المللی برخوردار می باشد، با برخورداری از ۱۰ درصد کل منابع عظیم و موثر خدادادی و جمعیتی متوسطی که در میان همسایگان، منطقه و دنیا دارد، به لحاظ آماری از رشد و توسعه مادی و معنوی متناسب با شان ملت کهن فرهنگ و مسلمان ایران پس ۴۲ سال برخوردار نمی باشد.

با افزایش قیمت کالاها و خدمات، دغدغه ی روزانه ی تامین هزینه‌های معیشتی برای بسیاری از مردم ایران روز به روز بیشتر شده است.

حالا این روزها در لحظه‌ به ‌لحظه زندگی اغلب شهروندان در مسافرت ها، تاکسی ها، متروها، شب‌نشینی های محدود کرونایی و…سخن از شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی است که بر شیوه زیست، معیشت، اشتغال، تعاملات و تقریبا اغلب عرصه‌های زندگی ملت سایه افکنده است.

مردم در گفتگوها غالباً زندگی خود را با شاخص‌هایی همانند بیکاری، تورم، قدرت پول ملی و… که برای شان قابل لمس و مقایسه هستند می سنجند و متاسفانه طبق شاخص های بین المللی سال های اخیر و منتهی به امسال کشور ما در میان ۱۹۰ کشور رتبه ی ۱۲۷ سهولت کسب و ‌کار، رتبه ی ۵ تورم( تورم برخی کشورهایی همسایه منفی است)، رتبه ی ۵۰ ضریب جینی یا نابرابری درآمدی ( ۲۰۱۸) از میان ۱۴۴ کشور، رتبه ی ۷۰ شاخص کیفیت زندگی،رتبه ۴۹ کیفیت ساخت کالا در میان ۵۲ کشور و… برخوردار می باشد.

ناگفته نماند این آمارها مربوط به یکی دو سال قبل و منتهی به امسال می باشند که کشور ما در برخی شاخصه ها جایگاه مناسبی دارد، لیکن نسبت مستقیم و اثربخشی با زندگی مردم یا ندارند و یا اثر نکرده اند.

در چنین شرایطی که مردم پناه به بورس های داخلی و خارجی با تبلیغات گوناگون بردند و بیچارگی ملت را برای چاره اندیشی سرابی صد چندان کرده است.

مدتهاست که بوق های دولتی و رسانه ی ملی بر پرداخت سهام عدالت به عنوان یک مائده ی الهی دمیدن گرفتند و ملت درمانده را در خرید مرغ، تخم و پای مرغ امیدوار به خرید جوجه ای برای شب عید نمودند.
سخنگوها حداقل را ۲۰۰ و حداکثر را ۴۰۰ هزار تومان با توجه به خرید سهم اولیه اعلام کرده بودند، هر چند وعده عملی شد،اما با این مبلغ شاید پای مرغ بتوان خرید اما کفاف جوجه ای را هم نکرد.
بانک ملی سود سهام عدالت:۶۵۵,۳۵۴+حساب:۱۲۰۰۶

دو استکان چای داغ