جنازه بخش کشاورزی در تابوت سیاست( قسمت سوّم)

دولت های جدید که دنبال یاران خودشون می گردند و آن گونه که ما شنیده ایم؛ اولویتشون اینه که در هیچ دولتی در فاصله ۵ کیلومتری هیچ میز ریاستی مشاهده نشده باشند!!![ که البته آخر و عاقبت چنین مدیر بی تجربه ای هم از قبل مشخص است که چه بلایی سر آن وزارت و سازمان بیاورد!!!]؛ مدیران قدیمی و کاربلد که با این اوضاع و احوال و ناپایداری و زلزله مدیریتی به هزار و یک دلیل [که حق هم دارند] از پذیرش مسوولیت فراری اند، فارغ التحصیلان هم که جذب نمی شوند، محققان هم که می گویند ما بودجه تحقیقاتی نداریم و بودجه عمدتاً صرف حقوق می شود!!! سرمایه داران که وارد بخش پرریسک و خطر کشاورزی نمی شوند، دولت ها هم که هر یک سال یک بار این صندلی طبقه ۱۶ را به یک نفر جدید به مدت یک سال اجاره می دهند!!! و وزیر که وزیر نیست و مستأجر است و یکی می گفت این لفظ سرپرست دیگه چیست؟! می گفتند اینو حالا گذاشتن تا ببینن بعدش چی میشه اگه تو این مدت بتونه بعضی ها رو راضی کنه و سر و صدایی بلند نشه خودش میشه مدیر!!! اگه هم نتونست نفر بعدی کت و شلوارش رو مدت ها پیش خریده!!! حالا توی این بلبشو این وزیر گرفتار در این باتلاق چه خاکی بر سر خودش و گندم و پیاز و مرغ و گوشت و روغن و نیروهای سفارشی و تحمیلی و وضعیت موجود بریزد؟!! البته اعتراف کنم آقای دکتر ساداتی نژاد در سال دوم خدمتش به اوضاع تسلط نسبی یافته بود و اگر وزارتش استمرار می یافت، به گمان خودم می خواست و می توانست بخش های زیادی از این سرطان ها و زگیل های بدنه وزارت را بردارد که مهلتش را نیافت!!
من شخصاً وزیر فعلی را دقیقاً سر گردنه می بینم و دارد همه زورش را می زند که این ماشین پوسیده را به زور از گردنه عبور بدهد الان در ۷ قسمت وزارتخاته سرپرست داریم در یکی از استان ها هم که بزرگترین استان کشور است؛ یک رئیس سازمان از بیرون به بدنه تزریق کردند و به هر دلیل دو کاندیدای وزارتخانه از همان استان و از مدیران فعلی شاغل در همان سازمان استانی، توسط مسوولان محلی پذیرش نشدند که غم بزرگی برای بخش است و هر چند ما برای مدیر جدیدی که پذیرش مسوولیت کرده اند؛ حتماً آرزوی توفیق داریم، بدنه وزارتخانه را هم که نگاه می کنم توپ چهل تیکه است و هیچ چیزش و هیچ کدامش به آن یکی نمی خواند و مانند پیراهن های پیرزن های وصله دار قدیمی است که هر تکه اش یک رنگ است!! اگر قرار باشد آقای وزیر با همین دست فرمان پیش برود؛ پیش بینی من این است که به دلایل متعدد کارنامه ای بهتر از قبلی ها نخواهد داشت و ما مسلم می دانیم که در طول این زلزله ۵ ساله اخیر مدیریتی در وزارت خودتحریم جهاد کشاورزی بیش از ۷۰ درصد از سرمایه انسانی خود را از دست داده است و ترمیم این خسارت برای آقامحمدعلی نیکبخت عزیز اگر غیرممکن نباشد، قطعاً سخت است و هیچ مدیر باتجربه ای در این شرایط توفانی ریسک را به جان نمی خرد و پا پیش نمی گذارد و این بیچاره الان روی هر مدیر باتجربه ای هم که دست بگذارد؛ داد و هوار یک عده منفعت طلب درمی آید که این یکی در آن دولت مدیر بوده و در آن یکی دولت قبلی هم رییس بوده و خودتان هم می دانید که الان دولت و کشور در چه وضعیتی هستند و بدون تعارف نظام هر چه در چنته دارد باید به میدان بیاورد و وزیر نگون بخت هم چند راه بیشتر برایش باقی نمی ماند:

۲- بماند و دولت را با پیچیدگی های تولید در بخش کشاورزی آشنا کند و مطابق تجربه و نیاز و ضرورت های وزارتخانه در این جنگ اقتصادی از تمام ظرفیت وزارتخانه استفاده کند و مدیران کاربلد و قدیمی را با تمام شگردها ولو عاطفی راضی به همکاری کند و امیدوار به کمک جمعی همه مردم و همکاران در سطح کشور باشد!!!!

۳- محترمانه و شرافتمندانه از آقای رئیس جمهور و همکاران و کشاورزان عذرخواهی کند و برود دنبال زندگی اش و پشت سرش دعای خیر مردم را بر جای بگذارد و بگوید این خودتان و این هم وزارتتان مبارک بعدی باشد!!!

راه چهارمی هم به ذهنم نمی رسد ولی پیشنهادات سازنده ای برای خروج کشاورزی ایران از بحران به ذهنم رسیده که به اختصار تقدیم می کنم: