برگی از کتاب عاشورا

اقتصاددان :  «عاشورا»در متن زندگى شیعه و در عمق باورهاى پاک او جریان داشته و«نهضت کربلا»، در طول چهارده قرن،با کوثرى زلال و عمیق،سیراب کننده ‏جان‌ها بوده‌است. هم‌اکنون نیز عاشورا،کانونى است که میلیون‌ها دایره ریز و درشت از ارزش‌ها، احساس‌ها، عاطفه‌ها،خردها و اراده‌‏ها بر گرد آن مى‌چرخد و پرگارى است که ‏عشق را ترسیم مى‏‌کند.

بى‌شک،محتواى آن حماسۀ عظیم و انگیزه‌ها و اهداف و درس‌هایش یک‏«فرهنگ‏»غنى و ناب و الهام‌بخش را تشکیل مى‌دهد و در حوزۀ وسیع تشیع و دلباختگان اهل‌بیت، کوچک و بزرگ و عالم و عامى،همواره با«فرهنگ عاشورا» زیسته،رشدکرده و براى آن جان باخته‏‌اند،تا آنجا که در آغاز تولد،کام نوزاد را با تربت ‏سیدالشّهدا(ع‏)و آب فرات برمى‏‌دارند و هنگام خاک‌سپارى،تربت کربلا به همراه مرده مى‏‌گذارند و در فاصله ولادت
تا مرگ هم به حسین‌بن‌على‏(ع‏)عشق‏ مى‏‌ورزند و براى شهادتش اشک مى‌ریزند و این مهر مقدس،با شیر وارد جان ‏مى‏ شود و با جان به در مى ‏رود.

ضرورت کار در باره نهضت کربلا،تا کنون بسیار نوشته،سروده و تحقیق شده است و صاحبان فکر و قلم از زوایاى مختلف و با دیدهاى گونه‏‌گون به این حماسه‏ نگریسته‌‏اند به گونه‌اى که مجموعه آثار مربوط به قیام کربلا و مسائل جنبى آن،کتابخانه عظیمى را تشکیل مى ‏دهد،اما…همچنان زمینه و میدان براى‏ پژوهش و عرضه‏ هاى جدید در این باره باز است.به قول ‏«صائب‏»:

یک عمر مى‏‌توان سخن از زلف یار گفت

در بند آن مباش که مضمون نمانده‌است‏

…بیایید لحظاتی چند و با دلی دردمند در حال و هوای بامداد عاشورا و در سرزمین نینوا تنفُّس کنیم…

امام حسین (ع) صبح عاشورا پس از صف‌آرایی سپاه اندک خود دست به دعا برداشت :

“الّلهُمَّ اَنتَ ثِقَتی فی کُلِّ شِدَّه …. “الی آخر…

” خدایا ! تویی معتمد و پشتیبان من در هر اندوه گلوگیری . تویی امید من در هر شدّت جانکاهی تویی ملجاء و ساز و برگ من . چه بسیار اندوه دلاویز که دل را به کاهش اندازد و راه چاره را مسدود کند و دوست را به دست خذلان فرسایش دهد و دشمن را در شماتت افزایش کند .

من به درگاه تو روی آوردم و شکایت به تو کردم و راز دل جز با تو نگفتم و آن بلای متراکم را تو فرج بخشیدی و زایل ساختی . پس تویی ولیِّ هر نعمت و خداوند هر نیکویی و منتهای هر خواست و آرزو…”

سپس امام (ع) مقابل سپاه دشمن رفت و با صدایی هر چه رساتر که بیشترشان می‌شنیدند فریاد کرد :

“ای مردم عراق ! گفتارم را بشنوید و در کشتن شتاب نورزید، تا شما را بر آنچه بر من واجب است، موعظه کنم و عذر خود را در آمدن به عراق بازگویم . آنگاه اگر عذر مرا پذیرفتید و سخن مرا باور کردید و از راه عدل و انصاف با من رفتار نمودید ، راه خوشبختی خود را هموار ساخته‌اید و شما را بر من راهی نباشد و اگر هم عذر مرا نپذیرفتید و از راه عدل و انصاف منحرف شدید، کشتن من پس از این باشد که پشت و روی این کار را با دیده تامُّل بنگرید و از روی شتاب‌زدگی و بی‌فکری به چنین کار بزرگی دست نبرید . پشتیبان من خدایی است که قرآن را فرستاده‌است . خدا بندگان شایستۀ خویش را سرپرستی می‌کند . ..”

“…ای مردم! مرا بشناسید و ببینید که من که هستم ! آنگاه به خود آیید و خود را ملامت کنید و نیک بیندیشید که آیا کشتن و پایمال کردن حرمت من برای شما جایز است ؟! ”

حضرت سپس خود را کاملاً معرّفی کرد،ولی پاسخی نشنید.

سرانجام امام روی به یاران با وفای خود کرد و فرمود :

“مقاومت ! ای بزرگ زادگان ! پس، مرگ نیست مگر پُلی که عبورتان می‌دهد از رنج و سختی به سوی بهشت‌های گسترده و نعمت‌های پایدار . پس کدام یک کراهت دارد که از زندان و عذاب (زندگی در نظام ستمگر) منتقل گردد؟ همانا پدرم از فرستادۀ خدا – که درود خدای بر او باد – نقل کرد که دنیا، زندان مومن است و بهشت کافر و مرگ ، پُل آنان است به جانب بهشت‌هاشان و پُل اینان است به سوی جهنَّم‌شان . در حدیث او گزاف و دروغ نبود و من نیز دروغ نمی گویم…”

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع