او قطرۀ شبنم روشنی بود که در شبانگاه شعور و در پگاه نور بر گلبرگ‌های صحیفۀ روزگار ما نشست. روح بلند و بزرگ او که بلندای زمان و پهنای زمین برایش کوتاه و تنگ بود، به سوی دیار آیینه‌ها پرکشید و در آغوش خورشید آرمید. آبیِ آسمانِ بلندِ اندیشۀ او آن قدر پاک و باصفا

در هر «دم و بازدم» در هر «طلوع سپیده دم» و از آن لحظه که «دیده ها را می گشاییم» و به «پدیده ها می گراییم»، «دوربین الهی» با «آروین آگاهی»، از همۀ «رفتارهای زیبنده» یا «کردارهای فریبندۀ» ما «تصویر برمی دارد» و با «تنویر می نگارد». ما همه در «دنیای اَلَستی بازیگریم» و در