گفت: حالا می‌فهمم چرا بعضی‌ها از انتخابات پرشور خوششان نمی‌آید! گفتم: تو اشتباه می‌کنی. هیچ ایرانی از انتخابات پرشور بدش نمی‌آید. گفت تو اشتباه می‌کنی! بعضی‌ها وقتی بر صدر می‌نشینند و قدر می‌بینند،که فقط گروه خودی‌هایشان رای بدهند،ولی اگر همۀ مردم در یک انتخابات پرشور شرکت کنند،کلاه آنان پسِ معرکه است و جایشان از دَرِ

«جلّادان خونخوار» و «شیّادان ستمکار»، با «تیشۀ کین» به جان «ریشۀ دین» افتاده‌اند و با «تبر نیرنگ» به جان «نهال فرهنگ». ولی «دشوارتر» و «اندوهبارتر» این که برای کندن «گُلی لطیف» و «جوانه‌ای ظریف»، با «تبری تیز» و «تیشه‌ای خونریز» ، «گُل را با خاشاک می‌آمیزند» و «جوانه‌ها را بر خاک می‌ریزند»! «درختان به بر»

 آلبرت هیرشمن : در نبود حکمرانی صحیح معمولا میدان در اختیار بازیگران بد قرار می‌گیرد که فضای حرفه‌ای را برای بازیگران خوب تنگ می‌کنند و آنها را در دوراهی خروج از سازمان یا ملحق شدن به بازیگران بد قرار می‌دهند. در ادبیات مدیریتی، چنین اتفاقی تحت عنوان «آغوش مرگ» سازمان‌ها بررسی می‌شود که شناخت آن

گفت: با گذشت ۹۲ سال، قیمت هر گرم طلای خالص از حدود ۳ ریال در اسفند ۱۳۰۸ به حدود ۱۸ میلیون ریال در اسفند ۱۴۰۰ رسید. در واقع طی ۹۲ سال، ارزش ریال در برابر طلا ۶ میلیون برابر و ارزش ریال در برابر دلار حدود ۱۶ هزار برابر کاهش پیدا کرده است؛ به طوری

دین و دانش نه «غولۀ زوری»،که «مقولۀ ضروری» است. ولی هر دو «مرزی آشکار» دارند و «اندرزی برای افکار». دانش از «مقولۀ هستی» می‌گوید و دین از «منقولۀ بایستی». دانش نه «پیوند سلامی» می‌پذیرد و نه «پسوند اسلامی». زیرا دانش از «هست‌ها» می‌گوید و دین از «بایست‌ها»! انسان از آن «پُرسش» را می‌آموزد و از

گفت: من از مردم مرودشت گلایه دارم! گفتم: تو؟! از مردم مرودشت؟! گلایه داری؟! آخر چرا؟ گفت: شورای محترم و دلسوز نگهبان از روی دلسوزی کاندیداهای غیرصالح را ردِّ صلاحیّت و کاندیداهای صالح را تایید کرده است. گفتم: خب! دستشان درد نکند!حالا چه شده؟ گفت: حالا مردم به نامزد رد صلاحیّت‌شده مرودشت بیش از ۲۵