ضرورت نواندیشی دینی و صلح جهانی

تاریخچه:

اقتصاددان: نواندیشی و روشنگری یک فرایند فکری در جهت‌ تحول اجتماعی است که از سال ۱۸۸۰ به ادبیات سیاسی اروپا راه یافت اما در ایران از دوره مشروطه با عنوان منوالفکری بکار برده شد.

معانی لغوی و اصطلاحی:

نواندیشی intellectual مترادف با خلاقیت. نوگرایی. نوآوری. روشنفکری. احیاگر.مصلح و تجددگرایی می باشد علیرغم تفاوت های جزئی ولی وجه اشتراک آنها تحول گرایی و دگراندیشی همراه با عقلانیت است .

نقد نواندیشی دینی:

سنت گرایی. خرافه پرستی. دشمن پنداری و اتهام غرب زدگی یکی از افت های جامعه امروزی ما به روشنفکران است. البته دین ستیزی بعضی از روشنفکران غربگرا زمینه ساز این نگرش‌ نسبت به آنان بوده است

نواندیشی از منظر دینی:

دین اسلام بیش از همه تاکید بر اهمیت و ضرورت علم و علم اموزی که زمینه ساز پیشرفت و توسعه می باشد را در آیات و روایات متعدد داشته و دارد
پیامبر اکرم(ص):هر کس دو روزش باهم یکی باشد فریب خورده و اگر فردایش از امروز بدتر باشد ملعون و مغبون است

علی(ع) همواره تاکید بر فرزند زمان خویش باش را داشتند.

بروز کردن و بروز شدن مسائل فقهی‌ و احکام اسلامی مهمترین عامل نو اندیشی و در نهایت پایداری دین در جامعه می باشد

لذا نواندیشی. نوگرایی لازمه حیات دینی وبخصوص دین اسلام می باشد. .

نتیجه گیری:

نواندیشی در علما و فضلا و روشنفکران باعث فهم مشترک ادیان در حوزه‌های مختلف اقتصادی. سیاسی و اجتماعی شده و زمینه ساز یک زندگی مسالمت‌آمیز همراه با صلح و ثبات و امنیت و بدور از جنگ و خشونت خواهد شد.
اصلاح .تغییر و تحول و نواندیشی در دین مانع از خرافه پرستی و سنت‌های کهن درجامعه شده ودر نهایت حاکمیت عقلانیت همراه با صلح جهانی را به ارمغان خواهد آورد.

/پ