هیچ «عادت»،انسان را به «سعادت» نمی رساند؛ بلکه عادت‌ها،«انسان را نابود» و «جهان را دچار جُمود» می‌کند. انسانی که به طعمِ «اَلَمْ‌چشیدن» و «ستمْ‌کشیدن» عادت‌کند، هرگز نه به «رهایی»می‌اندیشد و نه به «شکوفایی». او «رنجۀ زندان» و «شکنجۀ زندانبان» را «عادی» و «متمادی» می‌انگارد. او «بند اسارت» و «کمند حقارت» را «درود می‌فرستد» و با