«گاهی»،«گیاهی»، برای «درک سایش» ناگزیر از «ترک آسایش»می شود. او برای درک «راز باد نستوه» بر «فراز چکاد کوه» می رویَد. آن گاه که با «وزش طوفان» و «یورش بوران»، «جگرش خسته» و «کمرش شکسته» می شود، نه تنها «افسُرده» و «آزُرده» نمی شود، بلکه شاد است که با «تکاپوی بشکوه»،آن «سوی کوه» را دیده