مردم «آشوب را می شناسند» و از «سرکوب می هراسند»، ولی «ترس ژرف» این «درس شگرف» را می آموزد، که ترس چون از «شدّت» و «حدّت» بگذرد، به «عصیان» و «طغیان» می انجامد. در این صورت «مظلوم بی گناه» و «محروم بی پناه»، از «جان می گذرد» و «جهان را می گذارد» و با همۀ