گفت: آقای رئیس جمهور فرمودند: بیش از یک میلیون فرصت شغلی درسال «دور از دسترس» نیست. گفتم: خوش خبر باشی! مژده به همۀ بیکاران کشور! گفت: کدام خبر خوش؟ کدام مژده؟! گفتم: یک میلیون فرصت شغلی گام بلندی در راه اشتغال میلیون ها جوان بیکار است. گفت: آقای رئیسی فرموده اند «در دسترس» است!

  گفت : تا ۵۰ سال دیگر همۀ مسائل و مشکلات جنگل های ایران از جمله قاچاق چوب و زغال،آتش سوزی ،تجاوز به حریم جنگل ها و….همه حل می شود. گفتم: خوش خبر باشی! حالا بگو با چه طرح و سازکاری این مشکلات حل می شود؟ به کدام یک از منابع خبری استناد می کنی؟

گفت: من چقدر بی عُرضه ام؟ گفتم: چه کرده ای که فهمیدی بی عُرضه ای؟ گفت: معاون وزیر کشاورزی فرموده اند: «ایران ۹۲ درصد زعفران دنیا را تولید می کند، اما سهم ما از بازار ۸ میلیاردی آن فقط ۲٠٠ میلیون دلار یعنی ۲/۵ درصد است»! گفتم: این چه ربطی به بی عُرضگی تو دارد؟

  ‘گفت: چرا بسیاری از مسئول گزینی های این دولت از تیم بستگان و فارغ التّحصیلان یک دانشگاه خاص است؟ گفتم: انتصاب بستگان در پست های کلیدی و حسّاس که علّتش معلوم است؛صلۀ رحِم به جا می آورند! که تو باید بدانی صلۀ رحِم چه کار پسندیده ای است! و اگر بسیاری از فارغ التّحصیلان

  گفت: در بودجه سال ۱۴۰۱ با وجود این همه چالش های اقتصادی و گرانی و …..بودجۀ صدا و سیما ۵۶ درصد افزایش یافته است. گفتم: چه اشکالی دارد؟ وقتی اکثریت مردم و نمایندگان مردم آن را تایید و تصویب کنند،تبدیل به قانون می شود. گفت: می گویند از یک جمع صدها نفری پرسیدند :

  گفت: به یاد داری که من افسوس می خوردم چرا نمی توانم به همۀ نامزدهای ریاست جمهوری رای بدهم؟چون می دیدم اگر شعارهای هر یک از اینان عملی شود، ایران یک کشور گل و بلبل می شود! می گفتم پس اگر همۀ اینان با هم رئیس جمهور شوند،چه شود؟!! گفتم: بله، یادم هست. حالا