هر پگاه نو با یک نگاه نو هیچ سگی خود را از«مهاری نمی‌رهاند» تا به «هاری برساند». سگ، «خِرَد» را «نمی‌خَرَد» و «شادی» را در «آزادی»نمی‌بیند؛ بنابراین«شوق آزادگی را تَرک‌ گُفته» و «طوق بردگی را پذیرُفته». بیاییم «خوی سگی را وانهیم» و از «روی بی‌رگی وارهیم» و با «ارادۀ انسانی»،«قلّادۀ نهانی» را بُگسلیم و «طاعت