«وقار و ادب»در هر «دیار و هر مکتب»، بر «پویایی عبادت» و «پایایی سعادت»می‌افزاید. «جان جاودانه» می‌تواند در همین «جهان بیگانه»، خود را از «تنگنای تن خاکی برهاند» و به «فراخنای وطن افلاکی برساند». این «سرشت فرنشین» برای «بهشت برین» آفریده‌شده این‌جا «زادگاه جسد» است و آن‌جا «قرارگاه ابد»! ☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺 دانلود رایگان کتاب‌ها و دیگر
هیچ «عادت»،انسان را به «سعادت» نمی رساند؛ بلکه عادت‌ها،«انسان را نابود» و «جهان را دچار جُمود» می‌کند. انسانی که به طعمِ «اَلَمْ‌چشیدن» و «ستمْ‌کشیدن» عادت‌کند، هرگز نه به «رهایی»می‌اندیشد و نه به «شکوفایی». او «رنجۀ زندان» و «شکنجۀ زندانبان» را «عادی» و «متمادی» می‌انگارد. او «بند اسارت» و «کمند حقارت» را «درود می‌فرستد» و با
آنان که به «عبادت،عادت دارند» و این «عادت را سعادت می پندارند»، «بسی بی راه می پویند» و «بسیار اشتباه می گویند». عبادت نه به «یاری نماز و روزه» است و نه «بسیاری آز و آموزه». بلکه «عبادتِ راستین» که ما را به «سعادتِ بنیادین» می رساند، «ژرف دیدن» است و «شگرف اندیشیدن»! «یاد نماز»،«نماد
