هر انسانی در «حرای تکوین» از سوی «خدای جهان‌آفرین» به «رسالتی بزرگ» و «ماموریّتی سترگ» برانگیخته می‌شود. اگر با «نگرشی ژرف‌تر» و «نگاهی شگرف‌تر» بنگریم، هیچ «پدیده‌ای» و «آفریده‌ای» نیست، مگر این که از سوی «آفرینشگر حکیم» به «رسالتی عظیم» برانگیخته می‌شود. بنابراین ،«بعثت» برای جهان «بشریّت»، نه تنها ،«فرهیختن کرام»، که «برانگیختن عام» است.

معلم را روشنگری می دانند که چونان شمع می سوزد و جمع را می سازد. اما اگر سوز و سازش را بنگریم و برگ و برش را بنگاریم، در می یابیم که این تشبیه چندان منصفانه نیست؛ زیرا شمع را می سازند تا بسوزد ، ولی او می سوزد تا بسازد. معلم شمعی است گدازنده