هر «یار علّامه» در «دیار خودکامه»، «محکوم به فنا» است،گرچه «معصوم از خطا» باشد. در اینجا فضیلت، «جُرم است و جریمه» دارد و رذیلت،نه «ذمّ است و نه ذمیمه» دارد. در این جا «به نُدرت» می توان به «قُلّۀ قدرت» نزدیک شد، مگر با «حیلۀ چاپلوسی» و «وسیلۀ دستبوسی». در این شهر نه تنها از
گفت : چرا حاکمانی چون مبارک با این که می دانستند مردم مصر آنان را نمی خواهند، قدرت را رها نمی کردند؟ آیا ذلّتی بیش از این می خواستند که بچّه ها تندیس پارچه ای آنان را به دار می کشیدند؟ گفتم : تو کدام دیکتاتور خودکامه را می شناسی که با میل خود و
هر «یار علّامه» در «دیار خودکامه» ، باید همیشه«دهانِ داخته را دوخته» و «زبانِ افراخته را فروخته»باشد؛ وگرنه «سر بر باد» می رود و «سرور از یاد» ! در «داستان زندگی» و در «نیستان ارزندگی»، «نِی های سرفراز» را با «هِی های تاخت و تاز» می شکافند و «بی ریا»،از آن ها «بوریا» می بافند!
هر «خودکامه ای» با هر «کامه ای»، «ستم» را بر «عالَم و آدم» روامی دارد و هر که در هر «کاری» با او «همکاری» می کند و هر آن که از این «گزند»،«خرسند» می شود، و نیز آن که «طاغوت را می بیند»،ولی «سکوت را برمی گزیند»؛ همه در«سودای سرکش»اند و در «ژرفای آتش»! بیاییم
«قبیله های بدوی» با «وسیله های لغوی»، آن گاه که می خواهند از نهالی«میوه ای بچینند»،بد«شیوه ای برمی گزینند». آن «قبایل جنگی» و عاری از «فضایل فرهنگی»، «بخت را بی اندیشه» و «درخت را از ریشه» برمی کَنَند! بنابراین برای هر «جنگل»،بدترین «انگل»اند و برای هر«زمین،بدترین«مین»! هر «خودکامه» در هر «جامه» نیز، با «زمین و
آن گه که «سر بر سجود می گذاریم» و «دل به معبود می سپاریم»، «لایحۀ جان را در گوش خاک می گوییم»، و «رایحۀ جنان را از خروش افلاک می بوییم». «سجود» به درگاه «ذیجود»، نفی همۀ «قدّاره داران زمین» است و «قدرتمداران فرنشین» . آن که به درگاه حق «سر می ساید» و «داور
