هر انسانی در «حرای تکوین» از سوی «خدای جهان‌آفرین» به «رسالتی بزرگ» و «ماموریّتی سترگ» برانگیخته می‌شود. اگر با «نگرشی ژرف‌تر» و «نگاهی شگرف‌تر» بنگریم، هیچ «پدیده‌ای» و «آفریده‌ای» نیست، مگر این که از سوی «آفرینشگر حکیم» به «رسالتی عظیم» برانگیخته می‌شود. بنابراین ،«بعثت» برای جهان «بشریّت»، نه تنها ،«فرهیختن کرام»، که «برانگیختن عام» است.

اگر خدا را در «طلوع آفتاب»نبینیم،در «رکوع بی‌تاب» نیز نمی‌یابیم. اگر صدای پروردگار را در «ترنُّم بلبل» و «تبسُّم گل» نشنویم، نه در «پای منابر»می شنویم و نه در «بنای مقابر». خدا در «زمزم چشمه‌ساران» و «زمزمۀ آبشاران»با ما سخن می‌گوید. کسی که «چشم دل را بگشاید» و «چشمۀ فضایل را بپالاید»، خدا را در