هر کس هر چند «سرشته‌هایش سیاه» و «گذشته‌هایش تباه» باشد، می‌تواند از «روزهای آینده»،«بهروزهای تابنده» بسازد. امروز نخستین روز از «عُمر گذران» و «فُرصت شتابان» ماست. هر روز می‌تواند «رازی میمون» و «آغازی همایون» دربرداشته باشد. «ادارۀ زمان» در «ارادۀ انسان» است. این «فردها» هستند که «فرداها» را می‌سازند. بیاییم از «خارها،گُل» برآوریم و از

اگر یک «آدمِ لنگ» در این «عالَمِ هماهنگ»، به عنوان یک «جوان پیشرو»،«قهرمان دو» نشود، خودش «تقصیر» دارد،زیرا «تدبیر» ندارد! این «ارادۀ انسان» است که می تواند «عرّادۀ جهان» را از «جای برکَنَد» و به «ناکجای بیفکَنَد»! او می تواند پس از هر «شکست برخیزد» و با هر «بُن بست بستیزد»! «سنگ خارا» و «بالنگ