هر پگاه نو با یک نگاه نو هر «روزه» با صد «آموزه»، در میلیون‌ها «خانواده» نوزادی «زاده» می‌شود. هر «زاده‌ای،آزاده‌ای» است و هر «نواده‌ای از خانواده‌ای». در همۀ «جهان» هر «انسان»، از هر «پُشتی ویژه»،«اثر انگُشتی آویژه» دارد و هیچ «مُشابه» و «مُتشابه» ندارد. هر اثر انگشت «رضای باافرند» است و «امضای خداوند»، که آفرینشِ

همۀ «پدیده‌های پیدایش» و «آفریده‌های آفرینش»، «یک جوُرند» و در اطاعت خدا «مجبورند». تنها موجودی که می‌تواند با «رفتار خویش» و «گفتار بیش»، پاسخِ«مشیّت الهی» و «تمشیت آگاهی» را با «جفا دهد» و آن را «زیر پا نهد»،انسان است. نیز تنها موجودی که می‌تواند«خداباور» و «هُدایاور»باشد، «انسان بخرد» و «جوان باخرد» است. در عالَمِ بشریّت

هر «یار علّامه» در «دیار خودکامه»، «محکوم به فنا» است،گرچه «معصوم از خطا» باشد. در اینجا فضیلت، «جُرم است و جریمه» دارد و رذیلت،نه «ذمّ است و نه ذمیمه» دارد. در این جا «به نُدرت» می توان به «قُلّۀ قدرت» نزدیک شد، مگر با «حیلۀ چاپلوسی» و «وسیلۀ دستبوسی». در این شهر نه تنها از