بقلم ابوالفضل بابادی شوراب بعد از راه اندازی گروههای واتساپی همدلی لرتباران توسط اینجانب با هدف همبستگی، اتحاد و آگاهی اجتماع لر، برخی افراد معترض اینجانب شدند که در موضوع دفاع از دکتر تاجگردون این گروه ها(یعنی بنده) کجا بودند؟ و چرا سکوت کردند؟ البته قابل ذکر است این گروهها به تازگی ساخته شده و

شاید بعضی از تصمیمات ستاد ملی کرونا قبلاً کارآیی لازم را داشته ولی هم اکنون اتخاد همان تصمیمات، موجب نتیجه عکس می شود. در عید نوروز سال ۱۳۹۹ تعطیلی و قرنطینه کشور باعث کاهش رفت و آمدها و کنترل ویروس کرونا شده بود. ولی هم اکنون این تصمیم نتیجه عکس به همراه دارد. تعطیلی دو

آنها بی شکل بودند. شاید اگر کنارشان می بودیم، احساس نمی کردیم امام اند. یعنی حضورشان در جمع، بر دیگران سنگینی نمی کرد و مردمان در کنارشان راحت بودند. آنها «بت معنوی» نبودند و برای خود هیبت و طمطراق نداشتند. در رفتار و گفتار معمولی بودند، خیلی معمولی و این معمولی بودن، نزدیکان و حتی

متاسفانه سرانه مطالعه در ایران در مقایسه با دیگر کشورهای جهان و حتی کشورهای همسایه، در وضعیت نامطلوب قرار دارد، دلایل متعددی برای آن عنوان می شود؛ مانند گرانی کتاب، مشغله افراد و توسعه فضای مجازی، اما غافل از اینکه در کشورهای دیگر کتاب از این گران‌تر و ساعات کار مفید افراد از این بیشتر

دکتر احسان اله باقری با احترام به برنامه ها و پیشنهادهای آمایش کلان کشور، نکاتی را بر پایه تجارب حرفه ای عرضه و جهت نقد عرضه می دارم: برنامه های کلان نظام، باید با ساختارها و دوره های سیاسی کشور هماهنگ و منطبق باشند و عوامل اجرائی در آن حاضر و دخیل در تنظیم برنامه

فاضل خمیسی یادم نیست کدام فیلسوف گفته که «ملال» زمانیست که آدمی در میان رنج و لذت در تکاپو و بلاتکلیف بوده و دائماً در این دو حوزه در رفت و آمد باشد! زمانی وقتی میخواستیم زمان را دریابیم آنرا یا با صدا و هیاهوی گنجشکان روی درخت خانه ی همسایه یا جیغ و و