چرا کرسی اقتصاد و نظام دیوانسالاری کشور وارونه است؟!

دکتر ناصر کاظمی عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : پیرامون چرایی وارونه عمل کردن چرخ اقتصادی کشور و اینکه چرا سیاستهای خوب کاشته میشود، ولی نتایج بد درو می کنیم! مواردی را به اختصار به استحضار می رسانم؛

یک- شوخی و یا تحریف با احکام الهی و کاملترین دین خدا:

الف- رباخواری- ترویج عملیات ربوی و ندیدن خسارتهای جنگ باخدا و رسول خدا.

ب- تجرد گرایی -عدم اتخاذ ساز و کار اجرا یی برای ازدواج جوانان و تکثر جمعیت.
با طراوت ترین و مهییج ترین بخش جامعه نسبت به محرک ترین نیاز شخصی خود بلا تکلیف! و مسولان مستقیم و غیر مستقیم نیز احساس بی مسولیتی می کنند.

دو- التقاط فرهنگی- به نحوی که احساس میشود مشی سیاستگذاران فرهنگی تولید شبهه است، چه افراطی و یا تفریطی!

الف- رسانه ملی مافیایی نمی داند با خودش چند چند است!-
هم شبکه قرآن دارد و هم شبکه تماشا و هم فیلم و آی فیلم و هم یو فیلم و فیلیمو!
هم سمت خدا دارد و هم سمت…..!
هم محجبه با رو بند دارد و هم کشف حجاب شده و مو بلوندی!

هم از بدبختیهای جامعه باخبر است و هم جیره بگیر و مبلغ هایپرها و سراهای ضد ایرانی است!

هم شبهه ایجاد می کند و هم شبهه ها رو بی پاسخ می گذارد!

ورزش را نه برای سلامتی بلکه در فوتبال خلاصه می نماید.
تریبون ملت را سلیقه ای تقسیم و
برای حرف های حساب همیشه کمبود وقت دارد ولی برای حرفهای تکراری و پیام بازرگانی، وقت بسیار وفور است.

برای ایجاد مناظره و شور انتخاباتی با آنتن فروشی در تعقیب درآمدهای آنچنانی است!

خلاصه اینکه امام راحل فرمودند؛
” تلویزیون باید دانشگاه باشد” متاسفانه این موجود عجیب الخلقه به اندازه یک مهدکودک فعال و هدفمند نبوده و آثار و برکات ندارد!

بالاخره بنظر میرسد منشای اصلی انشقاق و شکاف سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور، سیمای ج.ا.ا باشد.

ب- تشتت در دیدگاههای فقهای گرانقدر حوزوی (که بایستی سالمترین فیلتر در تبیین احکام منور اسلامی و رفع شبهه باشند) از مهمترین شاخصه های انشقاق جامعه است.

سه- بحران در رمز و راز کارگزاران اسلامی و مدیریت اجرایی کشور:

الف- منتخبین به جای فرار از مسولیت و پاسخگویی به مردم، دارایی خود را برای ورود به مجلس و یا دولت هزینه می کنند؟! چرا؟!

ب- اشاعه دولت هایی ملوک الطوایفی اصلاح طلب یا اصولگرا!
به نحوی که مستقلین مصلح و اصلح جایگاهی در این بین ندارند.

ج- سبک و سیاق زندگی اداری وب دولتی که باید الگویی اسلامی و هدفمند برای بخش خصوصی باشد، بسیار ناکارآمد پرهزینه تنبل فشل و بازدارنده برای اجابت نیازهای جامعه است.

د- کارایی و اثربخشی اکثریت مسولین و مدیران دولتی بسیار نازل و حداکثر در حد یک ربات است!

اگر قرار است برای مردم مر قانون و برای گندم (خودیها) مر سلیقه اعمال شود چه لزومی به مدیر دانشمند مجرب حرفه ای ارزشی و متعهد و متخصص بود!

همین کار را به یک کارشناس ساده مرتبط محول شود انجام میدهد.

مدیر باید با خلاقیت و قاطعیت و شجاعت مسیر و موانع پیش روی حوائج مردم را برطرف نماید، نه اینکه هر روز به بهانه مختلف جلسه و ماموریت و خرابی سیستم و مرخصی…کار مردم به؛ ” امروز برو فردا بیا” مبدل گردد.

ذ – تلخترین بخش رنجنامه نظام اداری کشور تشکیل جلسات عبث و بیهوده و مزاحم است!

اگر ارکان اداری به درستی و کارآمدی و شایسته سالاری چیدمان شده باشد،اعم از کارمند و کارشناس و معاون و مدیرکل.
یقینا نیازی به تشکیل جلسات دورهمی و آنچنانی نیست!

اما چرا جلسات مکرر و چرا با اشتیاق زیاد؟

– بیسوادی مدیر و یا ترسو بودن مدیر و یا تقسیم هزینه تصمیم غلط مدیر بین سایر اعضای جلسه است.

اصطلاح حقوقی ظاهرا غلطی وجود دارد که؛ در قتل ناشی از نزاع دسته جمعی، قصاص وجود ندارد!

– در مصوبات و صورتجلسات مسولیت اشتباه مدیران گم میشود و آنها هر کار خبطی را بخواهند به کرسی بنشانند حتما تعدادی صورتجلسات را ضمیمه خواهند نمود!

ر- واقعا در عصر انفجار اطلاعات و تکنولوژی و جهش خدمات غیر حضوری در دنیا، نظام دیوانسالاری ما همچنان برای رفع نیازهای اداری مردم، قائم به شخص بوده و نیازمند امضای فیزیکی و ملاقات رو در رو با مسولین سازمان ذیربط است که ستاره سهیل هستند!

اگر اراده ای برای سرعت بخشیدن به حوائج مردم باشد مسولین میتوانند، حتی هر روز در منزل خود هم بصورت تصویری و آنلاین به نیازهای مردم راسا رسیدگی و تا حصول نتیجه و با سرعت پیگیری نموده و اضافه کار هم دریافت نمایند،
نه اینکه پرونده ها بر روی میز رئیس انباشته و مبنای پر کاری وی تلقی گردد!

با این اوصاف چنانچه نماینده ای می تواند این کرسی وارونه اقتصادی فرهنگی و مدیریتی را بر گرداند و بر پاشنه اصلی بنشاند:
بسم الله:

با چه برنامه؟ و با چه ضمانت اجرای برنامه؟
و من الله التوفیق
ناصر کاظمی

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع