پول عزیز! یا عزت پولی!

به گزارش اقتصاددان یک تحلیلگر مسائل اقتصادی در یادداشتی اختصاصی برای اقتصاددان نوشت:
پول عزیز، پولی است که به دلیل نرخ های غیرعادی و بالای بهره به سختی به دست می آید.یکی ازدلایل این موضوع این است که مردم ترجیح می‌دهند وقتی نرخ‌های بهره بالاست پس‌انداز کنند و وقتی نرخ‌ها پایین است خرج کنند یا وام بگیرند. به دیگر سخن، زمانی که هزینه پول گران تمام می شود.

پول عزیز معمولاً به عنوان تنگنای پولی هم نامیده می شود و در دوره هایی رخ می دهد که بانک های مرکزی سیاست های پولی را سخت تر می کنند. این مساله ممکن است با پول سست یا “ارزان” هم مقایسه شود.

پول عزیز به وجوهی اطلاق می‌شود که به سختی قابل استقراض هستند و در یک محیط با نرخ بهره بالا ایجاد می‌شوند از این جهت به دست آوردن پول گران‌تر می‌شوند.

زمانی که بانک‌های مرکزی سیاست‌های پولی سختی را اعمال می‌کنند، نرخ‌های بهره افزایش می‌یابند و پس‌انداز را تشویق می‌کنند و از اعطای وام یا سرمایه‌گذاری ممانعت می‌کنند.این نوع سیاست پولی اغلب برای خنک کردن اقتصاد بیش از حد گرم و مبارزه با فشارهای تورمی اجرا می شود.

درک پول عزیز

پول عزیز می تواند ناشی از محدودیت عرضه پول باشد که باعث بالا رفتن نرخ بهره به دلیل نیروی عرضه و تقاضا شود. در چنین حالتی، مردم ترجیح می‌دهند به جای وام دادن یا سرمایه‌گذاری در پروژه‌های جدید، پول نقد خود را نگه دارند، که نشان‌دهنده تغییر ترجیحات نقدینگی از وام دادن است. در نتیجه، وام گیرندگان ممکن است برای به دست آوردن پول نقد دچار مشکل شوند.

کسب‌وکارها ممکن است برای افزایش سرمایه در طول دوره‌ای که پول کم می‌کنند، دچار سختی مضاعفی شوند.این مساله بشدت رشد را کاهش می‌دهد زیرا سرمایه‌گذاری در فناوری و سایر گسترش سرمایه بسیار گران تمام می‌شود. به همین ترتیب، وام‌گیری در بازار اوراق قرضه گران‌تر می‌شود و می‌تواند چشم‌انداز رشد را نیز کاهش دهد.

آن سوی دیگر پول ارزان، پولی است که می توان آن را با نرخ بهره یا قیمت بسیار پایین برای استقراض قرض کرد. پول ارزان برای وام گیرندگان خوب است، اما برای سرمایه گذاران بد است، و همان نرخ های بهره پایین را در سرمایه گذاری هایی مانند  حساب های پس انداز ،  وجوه بازار پول و اوراق قرضه خواهند دید. پول ارزان به طور بالقوه می تواند عواقب اقتصادی مضری داشته باشد زیرا وام گیرندگان اهرم بیش از حدی را در اختیار می گیرند و وام گیرنده در نهایت قادر به بازپرداخت همه وام ها نیست.

سیاست پولی فشرده

 سیاست پولی فشرده یا  انقباضی ، اقدامی است که توسط یک  بانک مرکزی  مانند  فدرال رزرو  برای کاهش رشد اقتصادی بیش از حد گرم شده، محدود کردن هزینه‌ها در اقتصادی که به نظر می‌رسد خیلی سریع شتاب می‌گیرد، یا برای مهار تورم در زمانی که رشد می‌کند، انجام می‌دهد.

بانک مرکزی با افزایش نرخ‌های بهره کوتاه‌مدت از طریق تغییر سیاست‌ها در نرخ تنزیل، که به عنوان نرخ وجوه فدرال نیز شناخته می‌شود، سیاست‌ها را سخت‌تر می‌کند یا پول را محدود می‌کند. افزایش نرخ بهره باعث افزایش هزینه وام و کاهش موثر جذابیت آن می شود. همچنین می‌توان از طریق فروش دارایی‌های موجود در ترازنامه بانک مرکزی به بازار از طریق عملیات بازار باز  (OMO) سیاست‌های پولی فشرده را اجرا کرد.

پول عزیز و نرخ بهره واقعی

نرخ بهره واقعی یک سرمایه گذاری به عنوان تفاوت بین  نرخ بهره اسمی  و نرخ تورم محاسبه می شود:

نرخ بهره واقعی = نرخ بهره اسمی –  تورم 

به عنوان مثال، اگر نرخ بهره ۱۲ درصد و تورم ۳ درصد باشد، نرخ بهره واقعی ۹ درصد است، به این معنی که شرکت ها باید رشد واقعی ۹ درصدی را ایجاد کنند تا ارزش آن را داشته باشند.