هماهنگی سیاست های پولی و بحران های مالی جهانی

نگاهی به هماهنگی سیاست های پولی و بحران های مالی جهانی از دیدگاه تاریخی

دکتر مهرداد حاجی زاده فلاح  در گفتگو با اقتصاددان بیان کرد : بحران جهانی نقدینگی در مارس ۲۰۲۰ باعث ایجاد بحران نقدینگی جهانی شد. بحران جهانی نقدینگی توسط فدرال رزرو و سایر بانکهای مرکزی کشورهای پیشرفته که با توسعه خطوط مبادله ای که در بحران مالی جهانی ۲۰۰۷-۲۰۰۸ ایجاد کرده بودند ، کاهش یافت. همکاری بانک مرکزی در سال ۲۰۲۰ از تاریخی به قدمت دو سده در چندین رژیم پولی تکامل یافته است. در رژیم های پولی همکاری مبتنی بر قوانین بیشترین موفقیت را داشته است. مبادله ارزی بین المللی که برای مدیریت نرخ ارز در دوران برتون وودز ایجاد شده بود، به ابزاری اصلی برای مدیریت بحران های نقدینگی بین المللی تبدیل شده است. شبکه مبادله را می توان به عنوان گامی در جهت ایجاد یک شبکه ایمنی مالی جهانی دانست.

ما در حال حاضر درمیان همه گیر جهانی Covid 19 هستیم که هم کشورهای پیشرفته و هم کشورهای در حال ظهور را ویران می کند. تا زمانی که واکسن موثر و فراگیری استفاده نشود ، ما مسیر همه گیری آنفلوانزای اسپانیایی ۱۹۱۸ را دنبال خواهیم کرد.

هنگامی که اکثر کشورها اقتصاد خود را قفل کردند ، بروز همه گیری در اروپا و ایالات متحده در مارس ۲۰۲۰ منجر به یک بحران مالی جهانی شد. این بحران دارای ابعادی مختلف است از جمله: نقدینگی داخلی ؛ نقدینگی بین المللی؛ یک توقف ناگهانی پیش فرض بدهی دولتی؛ جدی ترین رکود اقتصادی و چالش های نظم پولی جهانی. تاکنون بحرانهای نقدینگی داخلی و بین المللی توسط بانکهای مرکزی به دنبال سیاستهای دقیق و درست مدیریت شده اند.

منظور از همکاری بانک مرکزی: وام دهنده پسین، اشتراک اطلاعات و فنون بانکداری مرکزی و کشف مشکلات مشترک است. منظور از هماهنگی ، اقدامات سیاستی است که به طور رسمی مورد توافق و تصمیم گیری گروههای سیاستگذار برای دستیابی به نتایج سودمند برای کل سیستم پولی بین المللی است.

استاندارد طلای کلاسیک ۱۸۸۰-۱۹۱۴. استاندارد مبادله طلای بین جنگ بین سالهای ۱۹۲۴و ۱۹۳۹ ؛ سیستم برتون وودز ۱۹۴۴–۱۹۷۳؛ و پول فیات فعلی رژیم نرخ ارز شناور را مدیریت کردند. با این زمینه دو بحران مالی جهانی اخیر مورد توجه قرار گرفت:

بحران مالی جهانی (GFC) ۲۰۰۷-۲۰۰۸. و همه گیر کنونی کووید۱۹ از مارس ۲۰۲۰

درسهای کلیدی این بررسی تاریخی عبارتند از:

۱.همکاری سیاست پولی هنگامی موفقیت آمیز است که در یک محیط مبتنی بر قوانین انجام شود. استاندارد طلای کلاسیک ۱۸۸۰–۱۹۱۴ و میانه روی بزرگ ۱۹۸۵–۲۰۰۶.

۲.همکاری سیاست پولی کمتر موفقیت آمیز است وقتی که این قوانین کار نمی کنند یا از آنها پیروی نمی کنند ، به عنوان مثال استاندارد تبادل طلای بین جنگ ، سیستم برتون وودز ، دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰.

۳. هماهنگی سیاست های پولی هنگامی که شامل خروج از اصول سیاست داخلی باشد ، به خوبی کار نمی کند. جلسه ۱۹۲۷ لانگ آیلند بین فرمانداران بانکداران مرکزی کشور اصلی.

۴.نجات هماهنگ کشورهای درحال ظهور در بحران های مالی دهه ۱۹۹۰ عمدتا نجات بود و بر اساس اصول معروف والتر باگهوت نبود.

۵.همکاری بانک مرکزی که از طریق بانک تسویه حساب های بین المللی (BIS) ترتیب داده شده است ، به ایجاد جامعه ای معرفتی کمک می کند که سیاست های مبتنی بر قوانین را دنبال کند.

۶.مبادله ارزی بین المللی که برای مدیریت نرخ ارز در دوره برتون وودز ایجاد شده است ، در طی بحران مالی جهان۲۰۰۷-۲۰۰۸ و بحران کنونی در سال ۲۰۲۰به ابزار اصلی برای مدیریت بحران های بین المللی نقدینگی تبدیل شده است.

همکاری در زمان استاندارد طلا کاملاً محدود بود. تا آنجا که بانک های مرکزی به استاندارد طلا پایبند بودند و به طور ضمنی همکاری داشتند. حتی تخلفات جزئی از امتیازات طلا که اتفاق افتاد هرگز برای تهدید سیستم پولی بین المللی کافی نبود.

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد در مقابل چندین بحران بزرگ مالی (به عنوان مثال ۱۸۹۰ و ۱۹۰۷) بانک فرانسه، که دارای ذخایر بسیار زیادی از طلا بود ، طلا را با شرایط تجاری به بانک انگلیس قرض داد تا به آن اجازه دهد از تعلیق قابل تبدیل شدن جلوگیری کند. برخی معتقدند که این همکاری برای بقای استاندارد طلا ضروری است

اما شواهد خلاف این را نشان می دهد (فلاندرو ۱۹۸۷و بوردو و شوارتز ۱۹۹۹).

بانک انگلیس “یک فیلم نازک از طلا” برگزار کرد زیرا دارای سابقه طولانی اعتبار بود که اطمینان حاصل کرد ثبات جریان سرمایه وجود دارد. علاوه بر این ، در بحران های مالی که شامل وام های نجات نمی شود ، بانک یک “نامه خزانه داری” را درخواست می کند که به آن اجازه می دهد موقتاً قابلیت تبدیل را متوقف کند. وقتی این اتفاق افتاد ، مانند سالهای ۱۸۲۵ و ۱۸۴۷، وحشت پایان یافت.

سرانجام ، چندین تلاش ناموفق اولیه برای هماهنگی پولی بین المللی در تعدادی از کنفرانس ها (در پاریس ۱۸۶۷ و۱۸۷۸) برای تلاش برای استاندارد کردن سکه های طلا در کشورهای مهم واقع در صخره های حاکمیت ، برگزار شد. بعداً در قرن ، در اوج جنبش Free Silver ، تعدادی کنفرانس بین المللی در آمریکا برای ترویج دو فلزی جهانی برگزار شد. هیچ چیز از آنها بیرون نمی آید.

استاندارد طلا موفقیت آمیز بود زیرا براساس قوانین بود و هر یک از اعضا داوطلبانه از قانون تاسی می کردند. با وجود موفقیتش به عنوان یک سیستم مبتنی بر قوانین ، استاندارد طلا سقوط کرد زیرا جنگ جهانی اول کاملاً از سیستم مالی جهانی گره گشود و در واقع همه متخاصمان اروپا را ورشکست کرد. اگر جنگ اتفاق نمی افتاد ، می توانست بیشتر طول بکشد.

استاندارد مبادله طلای بین الملل از سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۳۶

حاجی زاده فلاح افزود :    پس از جنگ جهانی اول ، انگلیس ، فرانسه و سایر کشورها تمایل شدیدی به بازگرداندن استاندارد طلا داشتند اما تورم زیاد و بدهی های زیاد ، بسیاری معتقد بودند که برای احیای آن نیاز به همکاری و هماهنگی بین المللی عمده است.

دو کنفرانس مهم در بروکسل ۱۹۲۰ و جنوا ۱۹۲۲ زمینه را برای ترمیم استاندارد طلا فراهم کردند. به دلیل کمبود طلای پیش بینی شده (قیمت واقعی طلا به دلیل تورم جهانی در زمان جنگ بسیار کاهش یافته بود) این یک استاندارد مبادله طلا بود که براساس آن اعضا هم ارز خارجی (دلار و پوند استرلینگ) و هم طلا را به عنوان ذخیره بین المللی در اختیار داشته باشند. بریتانیا و ایالات متحده قرار بود کشورهای مرکزی در سیستم جدید پولی بین المللی باشند و آنها باید ذخایر بین المللی خود را با طلای ارزش گذاری شده در برابری های قبل از جنگ حفظ کنند.

برای ایجاد ثبات در کشورهای اروپای مرکزی که بیش از حد تورم داشته اند ، همکاری گسترده بین المللی لازم بود. بسته های تثبیت توسط اتحادیه ملل و وام دهندگان بخش خصوصی مانند JP Morgan در ازای وام های مورد نیاز برای ایجاد ذخایر مورد نیاز برای بازگرداندن قابلیت تبدیل که شامل تورم گسترده و توازن بودجه بود ، اعمال شد. برای تسهیل بازگشت بریتانیا به طلا در سال ۱۹۲۵، بانک فدرال نیویورک یک اعتبار ۲۰۰میلیون دلاری برای بانک انگلیس در نیویورک ایجاد کرد. فدرال رزرو همچنین سیاست خود را شل تر از آنچه در غیر این صورت بود نگه داشت (فریدمن ۱۹۵۳).

استاندارد طلای بین جنگ همانند جد قبل از جنگ بر اساس قانون تبدیل بود ، اما این قانون شکننده تر و کمتر قابل اعتماد بود. یک تفاوت اساسی بین استاندارد مبادله طلا و استاندارد طلای کلاسیک این بود که تصور می شد تعداد کمی از کشورها مایل به حفظ تعادل خارجی به هزینه اهداف سیاست داخلی هستند.

بانک های مرکزی تمرکز بیشتری بر ایجاد ثبات در چرخه تجارت در حمایت از توسعه اهداف سیاست اقتصادی برای اشتغال و رشد .علاوه بر این ، بسیاری از برابری پس از جنگ جهانی اول نامناسب بودند ، که منعکس کننده اشتباه محاسبه نرخ ارز تعادل و فشارهای سیاسی است. استرلینگ در آوریل ۱۹۲۵با برابری بیش از حد ارزش گذاری شده (قبل از جنگ) به طلا متصل شد در حالی که فرانسه پس از ۸۰ درصد کاهش ارزش در سال ۱۹۲۶ ، با برابری بسیار کم ارزش ، به طلا بازگشت. این بدان معناست که مکانیزم تنظیم استاندارد طلا باید از کار بیفتد (Meltzer 2003). بانک انگلستان برای محافظت از ذخایر طلای خود در مقابل کسری تراز پرداخت های مداوم ، که به طور مداوم باعث تخلیه اقتصاد انگلیس می شد ، به طور مداوم سیاست های پولی را تشدید می کرد (کینز ۱۹۴۳) در همان زمان ، فرانسه مازاد تراز پرداخت های مداوم را اجرا کرد ، که باید منجر به گسترش عرضه پول و تورم می شد اما در عوض به طور مداوم عقیم می شدند. این بدان معنا بود که فرانسه مقدار بیشتری و بیشتر از ذخایر طلای جهان را جذب می کند (ایروین ۲۰۱۳). ایالات متحده مازاد خود را استریل می کند و به فرانسه می پیوندد و از سایر نقاط جهان طلا می مکد. علاوه بر توزیع طلا ، با عدم اعتماد به استرلینگ به عنوان ارز ذخیره ، سیستم بیشتر تضعیف شد. کاهش ذخایر طلا در بانک انگلیس و سیاست های عقیم سازی فدرال رزرو ، کشورها را بر آن داشت تا ذخایر ارزی خود را از استرلینگ به دلار تغییر دهند. (Eichengreen و همکاران ۲۰۱۶).

خواننده معزز سلام ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر بالا در پایین صفحه ( ثبت دیدگاه) موجب امتنان است .

ع