معمای سقوط ناگهانی کابل

چرا علی رغم بد نامی طالبان از نظر حقوق زنان و اقلیت ها و…، با خروج نیروهای نظامی خارجی از افغانستان ، به سرعت همه کشور در اختیار طالبان قرار گرفت و ارتش و نیروهای مردمی در برابر آن هیچ مقاومتی نکردند؟

در فضای مجازی انواع نظریات درباره این پرسش دیده می شود که بسیاری بدون توجه به واقعیات است.
قبل از هر نظریه پردازیی در مورد پاسخ به این پرسش، به چند واقعیت زیر درباره مردم رنج کشیده افغانستان دقت کنید:

جمعیت شهری کمتر از ۲۵ درصد مردم افغانستان را تشکیل می دهد.

تنها شهری که بیش از یک میلیون نفر جمعیت دارد، کابل است.

نرخ سواد کمتر از پنجاه درصد است و در بین زنان این رقم کمتر از سی درصد است.

بالاترین نرخ زاد و ولد و پایین ترین درآمد سرانه در خارج از آفریقا مربوط به افغانستان است.

حدود نیمی از جمعیت زیر خط فقر قرار دارند.

بالاترین تعداد پناهنده در جهان از این کشور است.

ودر کنار همه اعداد و ارقام فوق، متاسفانه افغانستان کشوری است با ده ها گروه قومی و زبانی مختلف که حتی درباره یک هویت مشترک به نام افغان با هم تفاهم ندارند و شاید تنها عامل مشترک بین آن ها دین اسلام است.

حال شما قضاوت کنید که با توجه به عدم دسترسی به نیازهای اولیه زندگی، از نظر مردم در چنین کشوری، حقوق زنان و آزادی مطبوعات اولویت چندم خواهد بود و چه انگیزه ای برای این مردم در جهت مقاومت در برابر طالبان برای کسب این آزادی ها وجود دارد؟ آیا مردانی که خود سواد خواندن و نوشتن ندارند، به فکر مبارزه با طالبان برای احقاق حق تحصیل زنان خواهند بود؟

برنامه های دولت تحت الحمایه آمریکا در افغانستان پایگاه چندانی در جامعه سنتی، قبیله ای و مذهبی افغانستان پیدا نکرد.
در جامعه چهل میلیونی افغانستان، رای اشرف غنی در انتخابات به یک میلیون هم نرسید و میزان مشارکت در این انتخابات فقط بیست درصد بود.
واضح بود که چنین دولتی قابل دوام نیست. ارتش آمریکا یا باید تا ابد در افغانستان می ماند یا باید شکست را قبول و از افغانستان خارج می شد.
اگر قدرت های خارجی واقعا دلسوز افغانستان بودند ، در این بیست سال به جای هزینه برای تقویت ارتش افغانستان، در این کشور جاده و مدرسه و … می ساختند تا با افزایش سطح سواد و ارتباطات ، خود به خود تفکر طالبانی از بین برود.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع