مرزهای ایران

به تازگی برای دومین بار از سوی قدرت های بیگانه (چین و روسیه) اظهار نظر بی ربط و مهمل راجع به جزایر سه گانه ی ایرانی شده است. اینها باید بدانند ایرانیان از گاه کهن تا به امروز، برای مرزهای کشور بسیار اهمیت قائل شده اند. این ارزش و احترام و مقدس تلقی کردن مرزهای میهن برای ایرانیان تا کنون هم ادامه دارد و یکی از اصول خدشه ناپذیر ذهن ایرانیان، لزوم پاسداری کامل از مرزهای کشور است. اهمیت پاسداری از مرزهای میهن جنبه ی معنوی و حیثیتی هم داشته و دارد.

هر کس کمترین آشنایی با تاریخ ایران داشته باشد، می داند که ایرانیان برای مرز و ارز و زمین کشور چه تعصب و جدیتی داشته اند. بسیاری از رشادت ها، جان فشانی ها، ایثارگری ها و رزم ها و رفت و آمدها و بسی کارها، فقط برای حفظ تمامیت ارضی ایران بوده است.
در این رابطه از دور دست های تاریخ تا همین زمان، داستان ها بر زبان ها جاری است.
برای مثال در شاهنامه می خوانیم که در زمان منوچهر پیشدادی بین ایرانیان و تورانیان اختلاف مرزی ایجاد شد. البته ریشه ی این اختلاف بر اثر تجاوز تورانیان به مرزهای ایران بود. تهاجم و تجاوز تورانیان با مقاوت دلیرانه و جانانه ی ایرانیان مواجه و آنها مجبور به متارکه جنگ و آشتی بر می آیند. ایرانیان صلح جو از آشتی جویی آنان استقبال کردند.
دکتر هوشنگ طالع (شاهنامه شناس) نوشته است:
در پیِ آشتی و برای پایان دادن به مناقشه های مرزی، تورانیان می پذیرند که ایرانیان تیری بیفکنند و هر کجای که آن تیر فرود آمد، آن جای مرز ایران و توران باشد.
آرش بهترین تیرانداز ایرانی، انجام این کار را می پذیرد. آرش برای اینکه نگذارد حتی ذره ای از خاک ایران نصیب تورانیان گردد، همه ی توش و توان خود را در آن تیر می گذارد.
نام آرش در اوستایی، ارخش و صفت او، خشویوی ایشو (سخت کمان یا دارای تیر تیزرو) است. در پهلوی شباک تیر و در آثار الباقیه، ارش و در مجمل التواریخ و القصص، شیواتیر و در «ویس و رامین»، آرش کمان گیر است.
مسئله ی تثبیت مرزهای ایران و توران در تیریشت، در قالب داستان زیبای «آرش»، بلورینه شده است. در تیریشت می خوانیم:
تشتر، ستاره ای را یومند، فره مند را می ستاییم که شتابان به سوی دریای فراخ کرت بتازد، چون آن تیر در هوا پران که آرش تیرانداز _بهترین تیرانداز ایرانی_ از کوه ایریو خشوث به سوی کوه خواندنت بینداخت…
پس آن گاه، آفریدگار اهورامزدا، بدان دمیده پس [ایزدانِ] آب و گیاه و مهر فراخ چراگاه، آن [تیر] را راهی پدید آوردند.
آن گاه، اهورا مزدا بدان دمید [و امشاسپندان] و مهر فراخ چراگاه _هر دو_ آن [تیر] را راهی پدید آورد.
اشی نیک و بزرگ و «پارند» سبک گردونه، با هم از پی آن روان شدند تا هنگامی که آن [تیر] پران بر کوه «خوانونت» فرود آمد و در خوانونت به زمین رسید.
در این میان:
مردم روستای تاشقورگان [تاشگورگان] در فلات پامیر بر این باوراند که تیرِ آرش بر تنه ی درختی در این روستا نشسته است. مردم روستای تاشقورتان، این درخت را «درخت آرش» می نامند.
فخرالدین اسعدگرگانی در منظومه ی ویس و رامین می سراید:
اگر خوانند، آرش را کمان گیر
که از ساری، به مرو انداخت یک تیر
تو اندازی، به جان من ز گوراب
همی هر ساعتی، صد تیر پرتاب
ترا زیبد، نه آرش را سواری
که صد فرسنگ بگذشتی ز ساری
بیرونی در آثارالباقیه می نویسد:
آرش… به قوت و نیرویی که خداوند به او داده بود، کمان را تا بناگوش کشید [و تیر را از شست رها کرد] … و خداوند باد امر کرد که تیر او را از کوه رویان بردارد و به اقصای خراسان که میان فرغانه و طبرستان است، پرتاب کند و این تیر، در موقع فرود آمدن به درخت گردوی بزرگی گرفت که در جهان، از بزرگی مانند نداشت و برخی گفته اند، از محل پرتاب تا آنجا که افتاد، هزار فرسنگ بود. منوچهر و افراسیاب، به همین مقدار از زمین با هم صلح کردند و این قضیه، در چنین روزی بود و مردم آن را عید گرفتند.
این داستان با کم یا بیش هایی، در تاریخ طبری و ترجمه ی فارسی آن (تاریخ بلعمی) و در نوروزنامه ی خیام و روضه الصفا نیز آمده است.
جشن تیرگان، یادآور روز تثبیت مرز ایران و توران به وسیله ی تیر آرش است. بدون تردید، آرش این تیر را در بلندترین روز سال یعنی در سی و یکم خرداد ماه افکنده است؛ اما در دوره ی ساسانیان بر اثر نام گذاری روزهای سال، این تاریخ به روز تیرگان از ماه تیرماه (دهم تیرماه) تغییر روز داده است. بیرونی در دنباله ی مطلب، می افزاید:
برخی گفته اند که روز پرتاب کردن تیر، این روز بوده که روز تیر می باشد که تیرگان کوچک است و روز چهاردهم آن که شش روز است که تیرگان بزرگ تر باشد و در این روز، خبر آوردند که تیر به کجا افتاده …
بدین سان، مرز ایران و توران تعیین و تثبیت شد.
در اظهار نظر اخیر چین راجع به جزایر سه گانه ی ایرانی، دولت ایران باید ضمن واکنش قاطع، اقدامات جدی به عمل می آورد و از جمله هیأتی سیاسی، نظامی، اقتصادی را به تایپه، پایتخت کشور! تایوان اعزام می کرد تا حساب کار دست چین بیاید و دیگران از جمله روسیه ی متجاوز نیز متوجه حساسیت ایران می شد و ژاژگویی نمی کرد.
البته ما می دانیم که در پی روند رو به افول آمریکا و امپریالیسم غرب، کشورک های حاشیه ی خلیج فارس برای دوام بقا، دست به دامن چین و روسیه شده اند و این دو قدرت نیز در عین اتحاد مواضع در مقابل رقیب غربی، اختلاف و رقابت بین خود را دارند و از جمله حوزه های بروز رقابت خلیج فارس است که به قصد دلخوش کردن شیخک های حاشیه نشین خلیج فارس که از راه حراج منابع زیر زمینی حالا ‌صاحب کاخ های شیشه ای آماده ی فرو ریختن _ بر اثر نه اصابت موشک که ناشی از غریو و صدای مهیب آن هستند_ سخنانی چنین گاه از سوی استعمار گر چین و گاه توسط استحمار
گر روسیه به آنان گفته می شود و لذا این گونه یاوه گویی ها جدی نیست و خود گویندگان نیز به آن باوری ندارند.
با این وجود ایران و ایرانیان حساسیت لازم ذاتی را به هر حرف یا حرکتی نسبت به تمامیت ارضی خود دارند. لذا بر این دول استعمارگر بیگانه فرض است که مواظب حرف زدن های بی ربط خود باشند. دولت ایران نیز حسب وظیفه مکلف به جدیت کامل در پاسداری از مرزهای مقدس ایران و از جمله حفظ جزایر عزیز سه گانه است.
پاینده ایران