پاسخی به سوفیست های منزوی

یاداشت سایت خبری اقتصاد دان

بنام خدا
یکی از مهمترین ارکان هر کشوری، مجلس است. در کشور ما از همان ابتدای انقلاب اسلامی، حضرت امام(ره) به واسطه نقش تعیین کننده ای که این نهاد می تواند در قانونگذاری و نظارت بر حُسن اجرای قوانین داشته باشد، فرمودند که مجلس در رأس امور قرار دارد. در همین راستا، مقام معظم رهبری نیز مستمراً و مؤکداً مجلس شورای اسلامی را برترین و اثرگذارترین نهادی گفته اند که اگر خود را مستقل از دیگر قوا قرار دهد و به وظیفۀ ذاتی اش بپردازد، بی تردید آسیب ها و چالش های موجود در دولت و زیرمجموعه هایش را کمتر خواهیم دید.

در همین راستا و البته با اتفاقات سیاسی، اجتماعی و بویژه مشکلات اقتصادی که در این سالها دامنگیر ملت ایران شده است، انتخابات مجلس شورای اسلامی متفاوت از دیگر سالها بوده و خیلی زودتر از آنچه فکرش را می کردیم، مسئولان نظام و مردم، در بکارگیری تمامی تمهیدات، برای حضور حداکثری در انتخابات اسفند ۱۴۰۲، اجماع نظر و ایفای عمل دارند.
خوشبختانه، رویکرد آگاهانه مردم با ضرورت شناختِ از تمامی جریانات سیاسی و اجتماعی ایران و دنیا، پیش بینی حضوری حداکثری و صدالبته با شعور ملی برای انتخابی متفاوت از گذشته را داریم. چراکه موفقیت های چشمگیری که نخبگان و دانشگاهیان کشورمان در عرصه های مختلف اقتصادی، نظامی، فنی و صنعتی داشتند، امیدِ به آینده را روشن تر از گذشته و خطرات را بی اثرتر از قبل کرده است.
در همین راستا، یکی دیگر از نمودهای عینی حماسه آفرینی مردم در استان ما و بویژه در کهگیلویه بزرگ، در حال وقوع است. کسانی که تاکنون با استفاده از پروپاگاندای تعصب و موج سواری بر احساسات، توانسته بودند، رزومه ای با تعداد سنوات بیشتر در مجلس شورای اسلامی برای خود داشته باشند، گرفتار طوفانِ آگاهی و مطالبه گری مردم شده و دست به دامان سفسطه گران برده اند. جایی که باید جوهرِ قلم ها برای ایجاد روح وحدت و همگرایی در کالبد مردمی که سخت ترین شرایط اقتصادی را دارند، شورآفرین باشد و برای جهت دهی به جوانانی که امید می خواهند، با انتخابی شایسته، باتدبیر و کارآمد، حیرانِ وحدت، استقلال و خداباوری بشوند، ملیجک هایی با نام مترادف«شکوه و عزت خواه»، کوشاترین نمایندۀ تمام ادوار کهگیلویه بزرگ، مهندس عدل هاشمی پور را ابتدا بر اساس تمام آنچه ادب شان است، به نام کوچکش «عدل» خطاب می کنند و سپس این انسان ولایتمدار، متخلق به اخلاق انسانی و برخوردار از روحِ بلندِ مردم دوستی و جانفشانی برای توسعه و پیشرفت ایران و ایرانیان را، به چوپان دروغگو، فاقد کاریزما، بدون جریان سیاسی و ناتوان در رهبری فکری، متهم می کنند. اینجاست که حضرت حافظ فریاد می زند؛
ای مگس عرصۀ سیمرغ نه جولانگه توست
عِرض خود می بری و زحمت ما می داری
وقتی جسم مریض و فکر پرتشویش تان نگذاشت آن جایی که بکار گرفته شدید، دوام بیاورید و دلبستگی تان به اسباب و مخلفات توهم زا، مانع اشتغال بکارتان شد، سردارِ پرافتخار سازندگی و مردِ همراه جوانان و تنها دلخوشی مستمندان، باید پاسخگو باشد؟ این دریای بیکران مردم باوری و دل بی کینۀ مجاهدِ جنگ و متعهدِ به شکوفایی اقتصادی، که تو با نهایت کوته فکری، «عدل» صدایش می کنی، نگاهش هرمی است؟ این مناعت طبع و سرشت پاکی که رقبایش بر آن اعتراف دارند و وزن اوراقی که بیانگر رزومه اش در هر حوزه ای برای مردم است از وزن شما بیشتر و بر فهم شما سنگینی می کند، تعادلی بین داشته ها و سرمایه های اجتماعی ندارد؟ توصیۀ آخرم قبل از تصمیم نهایی مردم این است؛
از دلق پوش صومعه، نقد طلب مجوی
یعنی زمفلسان، سخنِ کیمیا مپرس