دو رئیس جمهور و کشف یک حقیقت

در ۴۲ سال گذشته، سه مفروض باعث شده است تا هر شهروند ایرانی وسوسه گردیده و راهی کاخ وزارت کشور شده تا به تکلیف خود عمل کرده و کاندیدای ریاست جمهوری شود. همانگونه که در حال حاضر نیز این وضیعت پابرجاست:

۱. مردم تحت هر شرایطی به مسئولین کشوری ‌وفادارند و بدون چون و چرا از آن ها تبعیت می کنند.
۲. منابع مالی فراوان ناشی از فروش نفت، همیشه در اختیار است و
۳. کشورداری (اداره ی امور کشور)، نیازی به تخصص علمی و شایستگی ندارد!

بر این اساس، تلاشی برای حفظ و مراقبت از منابع انسانی شایسته و متخصص به عمل نیامده و نمی آید. پدیده ی شوم مهاجرت (فرار) مغزها به خارج از کشور و منزوی شدن خیل کثیری از جوانان نخبه و متخصص در داخل، از آثار این نوع نگاه است.
مناصب دولتی و حکومتی، غنیمت و خلعت تلقی شده که به نزدیکان و متعلقین نسبی و سببی تعلق می گیرد نه به شایستگان و روستازادگان دانشمند.
تجربه ۸ سال مدیریت دولت گذشته و وفور دلارهای نفتی که در حُکم هشت “گاو فربه” برای کشور بود، در عین حال مشکلات فراوان مملکت به جای مانده از آن دوران، نشان از باطل بودن مفروضات فوق می باشد.
پس از آن دوره، نوبت به هشت سال مدیریت دولت جاری رسید و لیکن با همان مفروضات قبلی، با این تفاوت که این بار با هشت “گاو لاغر” مواجه شدند و نتیجه آن شد که امروز شاهدیم.

اگر به دور از تعصبات و وابستگی و دلبستگی های حزبی و جناحی و از سر صدق و انصاف و شجاعانه و تنها بر اساس معیارهای علمی بخواهیم این ۱۶ سال اخیر را تحلیل کنیم، حقیقتی بسیار مهم و کلیدی کشف می شود و آن اینکه:

مفروضات سه گانه مذکور که اساس فکری دولت های گذشته در ایران بعد از انقلاب را تشکیل داده، موضوعیت خود را از دست داده اند. چرا که،
اولاً، سطح آگاهی مردم ارتقاء یافته و مسئولیت را تحفه ای الهی در اختیار عده ای خاص نمی بینند، بلکه امانتی است که به اهل آن باید بسپارند. در نتیجه، چشم بسته هر مسئولی را در کشور، حمایت نمی کنند.

ثانیاً، مشخص شد که درآمدهای نفتی، ابدی و تضمین شده نیست، درآمد را باید خلق کرد و دیگر درآمد بادآورده ای در کار نیست که به پشتوانه ی آن و فارغ از اراده ی ملّت، در پی تحقق امیال و آرزوهای شخصی و صنفی و عقده گشایی های تاریخی بود.

ثالثاً، کنار رفتن پرده از حجم فراوان و مخفی مانده ی مشکلات و نابسامانی ها ی فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، بهداشتی و ….، نشان داد که کشورداری، سیاست، مدیریت و اقتصاد، هر کدام به نوبه ی خود تخصص و علم و هنری پیچیده اند که بدون وجود آن ها، اداره ی امور کشورها حتی در حداقل مطلوبیت و با کف انتطارات جامعه، محال و چشم پوشی از آن ها، به مثابه “انتحار حکومتی” است. و جالب تر اینکه این تخصص ها را مادرزادی به کسی الهام نکرده اند و تبحّر در علومی دیگر ولو علوم دینی و وصلت با بزرگان حکومتی (رسم زمانه)، هیچکس را واجد تخصص های پیچیده ی علمی رو به پیشرفت (ابطال پذیر) در عرصه های مدیریت، اقتصاد، سیاست، تکنولوژی (هسته ای، ژنتیک، فضایی، نانو و … ) نمی گرداند.
قَالَ اجْعَلْنِی عَلَىٰ خَزَائِنِ الْأَرْضِ ۖ إِنِّی حَفِیظٌ عَلِیمٌ (آیه ۵۵ سوره ی یوسف)

“(یوسف به شاه) گفت: در این صورت مرا به خزانه‌داری مملکت منصوب دار که من در حفظ دارایی و مصارف آن دانا و بصیرم.”

نتیجه اینکه، آنچه ملت ایران در این ۱۶ سال اخیر متحمّل شد، هزینه ای است که بابت کشف آن حقیقت پرداخت کرد.
به امید آنکه این حقیقت کشف شده، معیاری برای تصمیم گیری های جدید مردم عزیز و موجب سربلندی کشور پر افتخارمان ایران باشد. به اذن الله تعالی.

خواننده معزز سلام ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر بالا در پایین صفحه ( ثبت دیدگاه) موجب امتنان است .

ع