تنزل مفاهیم در عرف سیاسی ایران

وقتی معنای “ مدیریت” و “ مدبریت” که از ویژگی های رجال سیاسی مذهبی داوطلب حضور در انتخابات ریاست جمهوری در نظر گرفته شده است، لزوما به مفهوم اجرایی بودن آنان در نظر گرفته می شود، بزرگترین ظلم در باره جامعه اعمال می گردد.

اقتصاددان: “مدیر” کسی است که قابلیت به کار گیری و استفاده از توان و استعداد دیگران را دارد نه کسی که خودش کار زیادی کند و یا به جای دیگران کار کند و “مدبر” کسی است که با پشتوانه علم و تجربه می تواند نتایج تصمیمات را پیش بینی کند و متوجه مسائل و رویداد هایی که قرار است در آینده پیش آید باشد. نه این که اقدامی کند و یا تصمیمی بگیرد و پیآمد آن را همزمان و یا حتی بعد از دیگران متوجه شود.

مدیر استفاده از هیچیک از کارشناسان و نیروی انسانی را فدای منافع سیاسی نکرده و جامعه را گروه گروه نمی کند، همچنین تصمیمات مهم را با آگاهی، وقوف، مشورت و آینده نگری اتخاذ می کند و این دو ویژگی با ویژگی شخص “اجرایی” که صرفا عاملیت دارد و عمدتا بدون پشتوانه نظری و تجربی هر کاری را که به نظر خوب آید شروع می کند و به اصطلاح آزمون و خطا می کند تا یاد بگیرد متفاوت است.

بر این اساس باید بخش عمده ای از مشکلات امروز ایران را در تفکری جستجو کرد که رئیس جمهور را لزوما اهل اجرا می شناسد و “مدیر” بودن و “مدبر” بودن او را در دویدن دائم و سریع دویدن او می یابد. نتایج چنین تفکری استمرار و حفظ وضع موجود و باقی ماندن شرایط نا بسامان حاکم بر رندگی ملت خواهد بود.

/پ