تلخ اما خود خوزستان

غلامرضاجعفری

دوست خوبم، دوست نادیده، دوستی که در گوشه ای از جهان، گوشه‌ای از ایران و شاید نزدیکتر از رگ گردن، این متن را می‌خوانی، نخست مرا برای همه مرارت و ناگواری کلمه‌هایم ببخش، ببخش که تلخ‌کامی روحم نقبی به درون واژه یافته، باور کنید یا نه اما صدای مرا از قعر خوزستان می‌شنوید، استانی که شگفتا حتی ثروتش نکبتی است مجسم، چاههای نفت و آتش‌های افروخته‌اش تنها به خفگی ممتد انسان خوزستانی منتج شده، کارون باشکوهش جسدی است میان حلقه گرگها، تالابهایش قربانی، خاکش قربانی و مردمش با مرگ چنان آشنایند که برادر، برادر را.

حقیقت اینکه درسایه شوم کرونا تبریک گفتن‌ وحتی تظاهر به شادی سخت است.
دنیا بداند وایران نیز که مردم خوزستان سال و قرن جدید را با حضور جدی اندوه و عزا آغازکرده وبهترین کاری که به عقل دولت رسید؛ جریمه‌هایی است رنگ به رنگ! حال آنکه درمان این مصیبت مستمر جریمه سنگین خودروها نیست بلکه ومثل جای جای جهان،درمانش واکسنی است که بازار پرسودمرگ را کساد وکاسبان کریهش راسقط می‌کند.

با این همه امیدوارم این سال نو پایانی بر همه دلتنگی‌ها باشد، سالی که حال هیچ ایرانی و هیچ انسانی تلخ نباشد، خاصه به  حجم تلخی ما خوزستانی‌ها! ما که آب‌مان را سارقان حرفه‌ای برده‌اند، ما که هوایمان را مدیران نفت و نیروگاه و نیشکر و… آلوده‌اند، مایی که تدبیرشان امیدمان داد تا داد بزنیم (ما که هوا نداریم اما هواتو داریم) و القصه امیدشان از جنس تدبیر نه، به رنگ فریب بود.

ما خوزستانی‌ها از قلب تاریخی پرآشوب، جنگ، عطش، نخلهای سوخته، کوههای گر گرفته، ریزگردهای قاتل و از پس چهره مشتی مدیر فشل، دعا می‌کنیم جهانتان آرام و سال نوی‌تان به دور از همه تلخکامی‌ها باد هموطن؛خاصه از جنس جنوبی.

دو استکان چای داغ