تضمین بهبود زندگی تبتی‌ها با ساخت راه‌آهن و جاده‌های جدید

امروزه بر خلاف آنچه در حدود ۱۶ سال پیش وجود داشت، چنین صحنه‌هایی در ایستگاه راه‌آهن لهاسا، مرکز منطقه خودمختار تبت در جنوب غربی چین هر روز دیده می‌شود.
هنگامی که این ایستگاه در تاریخ ۱ ژوئیه سال ۲۰۰۶ افتتاح شد و عملیات راه آهن چینگهای-تبت به عنوان اولین خط راه آهن این منطقه بطور رسمی آغاز شد، این سکو بیشتر شبیه یک جاذبه توریستی مملو از بازدیدکنندگان بود.

تسوگپا که از زمان افتتاح این ایستگاه در آن مشغول بوده و اکنون به عنوان مدیر دفتر ایستگاه راه آهن لهاسا در آن کار میکند، می گوید: «بسیاری از تبتی ها که در مورد این قطار کنجکاو هستند، فقط یک بلیط برای نشستن بر روی سکو میخرند با خود تنقلات می آورند و پیک نیک به راه می‌اندازند.»

چین هزینه‌های سنگینی برای ساخت این تاسیسات راه آهن و جاده صرف کرده و اکنون شاهد توسعه سریع و بهبود زندگی مردم محلی تبت است.

به گفته اداره حمل و نقل منطقه خودمختار تبت، از سال ۲۰۱۲، بیش از ۳۳۷ میلیارد یوآن (حدود ۵۰٫۴ میلیارد دلار آمریکا) به عنوان سرمایه گذاری دارایی ثابت در بخش حمل و نقل تبت هزینه شده است.

طی ۱۰ سال گذشته، درآمد سرانه یکبار مصرف جامعه بیش از دو برابر شده و در سال ۲۰۲۱ به ۲۵ هزار یوآن در سال رسیده است که تا حد زیادی به صنعت در حال رشد گردشگری نسبت داده می‌شود.

بر اساس آمارهای رسمی، طول کل جاده‌های تبت در دهه گذشته حدود ۵۵ هزار کیلومتر افزایش یافته و به ۱۲۰ هزار کیلومتر رسیده است که شامل بیش از نود هزار کیلومتر راه روستایی می‌شود.

مردم شهرستان مِدوگ از توابع شهر نینگچی قبلاً مایحتاج روزانه خود را بر روی دوش خود یا بوسیله اسب به خانه می‌آوردند. دانش‌آموزان مجبور بودند چندیدن روز پیاده روی کنند تا به مدرسه برسند و بیماران بدحال را به بیمارستانی در شهر منتقل کنند.

تنزین گیاتسو که قبلا یک باربر بوده به خوبی گذشته چالش برانگیز خود را به یاد می آورد. یک بار او و هم روستاییانش زنی ۱۹ ساله را که در زمستان دچار سکته مغزی شده بود به بیمارستان منتقل کردند و به نوبت او را بر روی پشت خود حمل کردند.

تنزین گیاتسوی ۴۸ ساله گفت: «ما مجبور بودیم شب‌ها پیاده روی کنیم تا از سقوط بهمن جلوگیری کنیم.»

پس از افتتاح بزرگراه مدوگ در اکتبر ۲۰۱۳ وضعیت تغییر کرد و وسایل نقلیه، ماشین آلات مختلف و مقدار زیادی مصالح ساختمانی به این منطقه آورده شد.

ساکنان به خانه‌های کاملاً جدیدی نقل مکان کردند و اکنون می‌توانند فرزندان خود را با ماشین به مدرسه برسانند و بیماران نیز می‌توانند به راحتی هر زمان که نیاز باشد به بیمارستان مراجعه کنند.

تنزین گیاتسو اکنون یک بیل مکانیکی دارد که آن را در زمان اجرای پروژه های ساختمانی اجاره می دهد. او همچنین یک مسافرخانه کوچک دارد و اتاق‌هایش را به کارگران ساختمانی اجاره می‌دهد. درآمد حاصل از مزرعه چای و سایر منابع سالانه بیش از ۱۰۰ هزار یوآن برای خانواده او به ارمغان می آورد.

وی چانگچی، رئیس حزب این شهرستان، گفت که بزرگراه مدوگ سفر را برای مردم محلی بسیار آسان کرده و تامین مایحتاج روزانه و مصالح ساختمانی را تضمین کرده است. کیفیت مراقبت های بهداشتی و آموزش نیز نسبت به ۱۰ سال گذشته به طور قابل توجهی بهبود یافته است.

مدوگ تا پایان سال ۲۰۱۹ از فقر خارج شد. درآمد قابل تصرف ساکنان روستایی از ۴۸۷۵ یوآن در سال ۲۰۱۲ به ۱۵۲۷۸ یوان در سال ۲۰۲۱ افزایش یافت و صنایع عمده از جمله مزارع چای و حصیر بافی بامبو در آنجا رونق گرفتند.

در همان دوره، تولید ناخالص داخلی منطقه تبت از ۷۱ میلیارد یوان به ۲۰۸ میلیارد یوان افزایش یافت. این منطقه تا پایان سال ۲۰۱۹ فقر مطلق را ریشه کن کرد و ۶۲۸ هزار نفر از ساکنان فقیر را از فقر مطاق نجات داد.

ز