از حذف ارز ترجیحی تا فقر ترجیحی

جواد رحیم پور

بالاخره مجلس انقلابی، پیشنهاد دولت انقلابی در مورد حذف ارز ترجیحی را پذیرفت و به جای آن مشتی راه حل شکست خورده و پیشاپیش خنثی شده برجای گذاشت.

حذف ارز ترجیحی البته خیلی زودتر از مصوبه مجلس شروع شد که یک قلم آشکار ان در مورد نرخ برنج اتفاق افتاد.

اکنون روشن شده است که تا این لحظه دولت رئیسی ۱۸۰ هزار میلیارد از کسر بودجه را از محل افزایش نرخ برنج تامین کرده است و سیاست کوچک کردن سفره مردم در کنار کوچک کردن جیب ملت با اراده تمام در حال اجراست.

ادعای ریشه کنی فقر مطلق طی دو هفته در کنار تصمیمات بودجه ای نه تنها قابل باور نیست بلکه بیشتر برای انحراف افکار عمومی و تثبیت سیاست حذف نرخ ارز ترجیحی مطرح شده است.

اکنون به نظر می رسد برخلاف ادعا و اراده حذف فقر مطلق، ارز ترجیحی حذف می شود اما فقر ترجیحی جایگزین می شود، بن کارت های اعتباری ادعایی و یا هر روش جایگزین دیگر، سند فقر ترجیحی است.این روش ها به سرعت تبدیل به «کارت نهار» خواهند شد و ماهیت فقر زایی آن را تشدید می کند.

شکستن حلقه فقر در این سطح عدم ورود به هرنوع سیستم کوپنی است.برقراری سیستم کوپنی، چیزی جز ساختن حلقه فقر غذایی نیست و تا مدت ها اقتصاد و نیروهای آن را درگیر خود خواهد کرد و بویژه نظام ثابت تامین واردات را به اقتصاد کشور با رویکرد واردات کالاهای بی کیفیت ایجاد می کند.

مافیای کسب رانت از فقر ترجیحی، نمی تواند خود را در مسیر سیاست جبرانی تعریف و توجیه کند.

هر چه دامنه فقر بزرگتر شود، هزینه های اقتصاد افزونتر و دسترسی به رشد واقعی وبدون نفت ناممکن تر خواهد شد.

بهترین جایگزین حذف ترجیحی، حذف انحصارات واردات و تولید است، هرچند اراده ای در ساختار موجود برای این کار وجود ندارد.