آیا تنها راه نجات کودکان کارخودکشی است!!

گفت: من راهی برای نجات کودکان کار در ایران یافته ام!

گفتم: آفرین بر تو! همیشه فکر خودت را در این امور مثبت به کار بینداز.حالا بگو چه راهی؟

گفت: اگر هر کودک کار می خواهد صدایش شنیده شود،در جامعه شناخته شود،همه او را بشناسند و غمش را بخورند و برایش دلسوزی کنند،فقط یک راه دارد!

گفتم: پس راه حلّ تو همه جانبه هم هست.زود باش بگو! راه حل چیست؟

گفت: خودکشی!!

گفتم: باز هم رفتی در فاز سیاهنمایی؟ حرف حسابی و منطقی بزن!آخر خودکشی هم شد راه حل؟!

گفت: آیا برای رضا کودک ۱۸ ساله که چند روز پیش خودکشی کرد،تا زنده بود، کسی به فکر نجات او بود؟ حالا که بر اثر فشار زندگی تنها راه نجات خود را در خودکشی دیده است،ببین در فضای حقیقی و مجازی و رسانه ای در داخل و خارج از کشور چه طوفانی برپاشده است؟ همۀ آنانی که هم اکنون از مرگ نابهنگام این کودک معصوم و مظلوم افسوس می خورند،آیا حاضرند برای نجات سه تا هفت میلیون نفر کودکان زندۀ کار در ایران گامی بردارند؟ حالا که پیکر رنجدیدۀ این کودک مظلوم به زیر خاک رفته،می شنویم که پنج سال پیش در سنِّ ۱۳ سالگی در تلویزیون ج.ا.ا در پاسخ به پرسش «چه آرزویی داری؟» می گوید:«آن قدر سرگرم کار بوده ام که هنوز به آرزوهایم فکر نکرده ام!»

حالا خودت بگو برای میلیون ها نفر از رضاهای زنده چه راه حلی جز خودکشی داری؟!

گفتم: ……..!!!

افسوس!!جز ابراز تاسُّف هیچ پاسخی ندارم!!

ع