نقشه راه رشد درآمد و پیشرفت اقتصادی کشورها 

به گزارش اقتصاددان، فائزه (آیدا) معصومی تحلیلگر مسائل مالی در یادداشتی اختصاصی در خصوص نقشه راه رشد درآمد و پیشرفت اقتصادی کشورها نوشت:
نابرابری اجتماعی و اقتصادی بین و درون مناطق در کشورها در بسیاری از اقتصادهای پیشرفته در حال افزایش است و اکنون در خط مقدم بحث سیاست گذاری قرار دارد زیرا تصور می شود که برخی از مردم و مکان ها عقب مانده اند. تغییرات در تجارت و فناوری جهانی، مشاغل و صنایع را روی نقشه تغییر داده است، اما دستاوردهای اقتصادی در داخل کشورها به خوبی تقسیم نمی شود.
ممکن است کسی فکر کنید راه حل این است که مردم به دنبال شغل و زندگی بهتر حرکت کنند. اما مردم برای رفتن به شهرهای پررونق با مشاغل بیشتر مانند واشنگتن دی سی، سانفرانسیسکو یا لندن دشوارتر می‌شوند، زیرا نمی‌توانند در آنجا زندگی کنند یا مهارت‌های لازم برای مشاغل پردرآمد را ندارند. 
نابرابری منطقه ای در ۲۰ اقتصاد پیشرفته از جمله ایالات متحده، کانادا، ایتالیا و آلمان مورد مطالعه قرار گرفته. ما متوجه شدیم که نابرابری‌های منطقه‌ای در درآمد زیاد، پایدار و در طول زمان افزایش می‌یابد.

اینجاست که سیاست‌های دولت در مورد مالیات و هزینه‌ها ممکن است نیاز به بازنگری داشته باشد، بنابراین کشورها می‌توانند بهتر با نابرابری بین مناطق مقابله کنند. سیاست ها می تواند به مردم کمک کند تا مهارت های خود را برای مشاغل با درآمد بهتر ارتقا دهند و به توسعه مجدد جوامع برای ایجاد مشاغل محلی کمک کنند.    
اختلاف درآمد بین مناطق در کشورها پایدار است و در ۱۵ سال گذشته افزایش یافته است.
اختلاف درآمد بین مناطق در بسیاری از کشورهای پیشرفته زیاد بوده است. ممکن است کسی فکر کند که در درجه اول به دلیل تفاوت در قیمت های منطقه ای است – برای مثال، ۱۰۰ دلار می تواند کالاها و خدمات بیشتری را در میسوری نسبت به نیوجرسی خریداری کند. اما نابرابری منطقه ای حتی پس از در نظر گرفتن تفاوت قیمت های منطقه ای قابل توجه باقی می ماند. یک واقعیت نگران‌کننده این است که مناطق با سطح درآمد پایین تمایل کمتری به مراقبت‌های بهداشتی، سطح تحصیلات پایین‌تر و نرخ بیکاری بالاتر دارند.

مهمتر از آن، نابرابری درآمد بین مناطق نیز پایدار است و در ۱۵ سال گذشته افزایش یافته است و به نابرابری کمک می کند. مناطقی که عقب مانده اند .آنهایی که نرخ بیکاری بالایی دارند. به طور متوسط ​​۷۰ درصد شانس عقب ماندن دارند. شانس عقب ماندن می تواند حتی بیشتر از میانگین در برخی کشورها مانند ایتالیا و کانادا باشد. مناطقی که در این کشورها عقب مانده بودند، به جای عقب افتادن، با سرعت کمتری رشد کردند . به میزان ۱ درصد از تولید ناخالص داخلی طی سه سال. 
ممکن است فکر کنید که مردم می توانند به سادگی در جستجوی مشاغل بهتر در مناطق پردرآمد حرکت کنند. اما بر اساس داده‌های خرد برای خانواده‌های فردی، متوجه می‌شویم که متوسط ​​درآمد بالاتر در مناطق مرفه‌تر اغلب با هزینه‌های بالای زندگی جبران می‌شود. جابه‌جایی مردم سخت‌تر است، زیرا هزینه‌های مسکن بیشتر است و مشاغل پردرآمد کمتر برای کارگران کم مهارت در مناطق ثروتمند موجود است. به عنوان مثال، در طول دهه گذشته، برآوردهای ما نشان می‌دهد که مزایای خالص انتقال به مناطق با درآمد بالاتر ۲۵ تا ۳۵ درصد در اسپانیا و در ایالات متحده برای خانوارهای کم درآمد کاهش یافته است.
طیف گسترده ای از گزینه ها می تواند به مقابله با نابرابری منطقه ای کمک کند. به عنوان مثال، سیاست گذاران می توانند توزیع مجدد درآمد را از طریق مالیات و پرداخت های انتقالی افزایش دهند. سیاست‌های سازگار با رشد برای بهبود آموزش، مراقبت‌های بهداشتی، زیرساخت‌ها و مسکن مقرون‌به‌صرفه می‌توانند کار را برای افراد کم‌ماهر و کم‌درآمد در جاهای دیگر آسان‌تر کنند.
 گزینه‌هایی برای سیاست‌گذاران ارائه شد که سعی می‌کنند تصمیم بگیرند که چه زمانی و برای چه کسی از سیاست‌های هدفمند و مبتنی بر مکان برای مقابله با نابرابری منطقه‌ای استفاده کنند یا خیر. این سیاست ها افراد و شرکت ها را در مناطق منتخب از طریق یارانه ها، کمک های مالی یا سرمایه گذاری عمومی هدف قرار می دهند. به عنوان مثال می توان به صندوق های ساختاری و سرمایه گذاری اروپایی یا مناطق تجاری در ایالات متحده اشاره کرد.
سیاست‌های هدفمند جغرافیایی می‌توانند مکمل انتقال‌های اجتماعی موجود مانند بیمه بیکاری باشند. اگر دریافت کنندگان در مناطق عقب مانده یک کشور مانند مکزیک و ایالات متحده تمرکز زیادی داشته باشند، و یا اگر کشورها برای هدف قرار دادن افراد منتخب در سراسر کشور، از جمله از طریق آزمون میانگین، مشکل داشته باشند، این موفقیت بیشتر است. در این شرایط، سیاست‌های هدف‌دار جغرافیایی مانند آن‌هایی که مشاغل را در مناطق عقب مانده ارتقا می‌دهند، می‌توانند تأثیر قوی‌تری داشته باشند و می‌توانند اقدامات موجود را تکمیل کنند. 
هر کشوری باید تصمیم بگیرد که برای اجرای استراتژی ها کدام سطح دولتی مناسب است، خواه محلی، ایالتی یا فدرال باشد. سطح استقلال مالی تا حدی بستگی به این دارد که آیا کشور دارای سیستم فدرال یا واحد است و به طور گسترده تر، به ماهیت ترتیبات مالی بین دولتی بستگی دارد.
به عنوان مثال، درجه بالایی از تمرکززدایی درآمد و هزینه‌ها می‌تواند به این معنا باشد که دولت‌های محلی کنترل و ظرفیت بیشتری برای طراحی و اجرای سیاست‌های هدف‌دار جغرافیایی دارند. هماهنگی بین سطوح دولتی با توجه به مسئولیت های مشترک کلیدی است.
به عنوان یک اصل کلی، دولت مرکزی معمولاً رهبری طراحی خط مشی را بر عهده می گیرد، در حالی که دولت های محلی بیشتر درگیر اجرای آن هستند، زیرا آنها به بهترین وجه نیازها و ترجیحات محلی را می شناسند. در کشورهای فدرال یا به شدت غیرمتمرکز مانند ایالات متحده، دولت‌های محلی استقلال بیشتری برای تعیین نرخ مالیات بر درآمد و دارایی و هزینه‌های مربوط به آموزش و مراقبت‌های بهداشتی دارند. ملاحظات دیگر شامل سیستم موجود نقل و انتقالات بین دولتی و ظرفیت فنی دولت های محلی است.
هنگام در نظر گرفتن حقایق و سیاست‌های نابرابری درآمد، ابعاد منطقه‌ای عناصر کلیدی هستند. در هر کشوری، سیاست‌هایی که مناطق خاصی را هدف قرار می‌دهند، می‌توانند مکمل انتقال‌های اجتماعی متعارف برای کاهش نابرابری بین مناطق باشند.

IMFBlog انجمنی برای نظرات کارکنان و مقامات صندوق بین المللی پول (IMF) در مورد مسائل اقتصادی و سیاسی فوری روز است. صندوق بین المللی پول، مستقر در واشنگتن دی سی، سازمانی متشکل از ۱۹۰ کشور است که برای تقویت همکاری های پولی جهانی و ثبات مالی در سراسر جهان فعالیت می کند.