فرهیخته های بی سواد!

سیدرضا اورنگ عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : امروزه بسیاری از مردم دنیا دارای سواد خواندن و نوشتن هستند.گروه زیادی نیز عرصه دانش های مختلف را درنوردیده و عنوان های پروفسوری، دکتری، مهندسی و غیره را با خود حمل می کنند.

این افراد همه دارای سواد مدرسه ای و دانشگاهی هستند،اما تعداد بیشماری از آنان با وجود داشتن مدارک رنگارنگ علمی و دانشگاهی، از بی سوادی فرهنگی رنج برده و می برند.

هر فردی در مراکز مختلف علم آموزی می تواند دانش های گوناگونی را فرا بگیرد،اما عشق،معرفت،فرهنگ،احترام،دوست داشتن،آزادی و غیره را در هیچ دانشگاه و موسسه ای آموزش نداده و نمی توانند بدهند،زیرا پدیده هایی هستند که در وجود انسان شکل گرفته و رشد می کنند.

در بین افرادی که در دانش ظاهری مرزها را درنوردیده اند،بسیاری از آنان دچار بی سوادی فرهنگی هستند.برای همین است که همیشه در ارتباط با مردم دچار مشکل شده و همواره نگاهی از بالا به آنان دارند.

چشم دل این گونه دانشمندان را دانش ظاهری شان کور کرده و قادر به دیدن مسافتی بیش از اندازه سایه خود نیستند.

هنر،عرصه وسیعی است که هر کسی فکر می کند می تواند در آن عرض اندام کرده و خر مراد خویش را تا بی نهایت براند،اما اغلب مردم در این میدان فراخ،حتی نمی توانند چند متر پیشروی کنند.

اینجا دنیایی است که سواد فرهنگی بیش از سواد مدرسه ای و دانشگاهی کاربرد دارد.هرکسی می تواند نقاشی خوب،سینماگری ماهر،بازیگری قهار یا مسلط به هنرهای دیگر باشد،اما اگر دارای سواد فرهنگی و ظرفیت بالایی نباشد،هرگز نام هنرمند بر وی نخواهند نهاد!

هنرمند شدن شرایط عارف شدن را دارد،اگر کسی هفت شهر عشق را طی نکند در عرصه هنر جایگاهی نخواهد داشت.

بزرگان ایران زمین که شهره خاص و عام شدند،اهمیت خاصی به سواد فرهنگی و معرفتی می دادند و می دهند.آنان بدون تحقیق چیزی را باور نداشتند،حتی اگر استادشان به آنان می گفت.برای همین بزرگ شدند و نام آور.

متاسفانه در کشور ما بی سوادی فرهنگی به بلایی تبدیل شده که دامن ایران و ایرانی را گرفته و رها نمی کند.این بلا همواره سدی بزرگ بوده در مقابل پیشرفت مرم و کشور.

برخی از دانشمندان،ادیبان و هنرمندان ایرانی ظرفیت پذیرش جایگاهی را که به آنان داده یا خود به دست آورده اند نداشته و ندارند.

بی سوادی فرهنگی آنان و نداشتن ظرفیت باعث می شود خود را تافته ای جدا بافته دانسته و همواره برای مردم تعیین تکلیف کرده و در هر کاری دخالت کنند،از سیاست گرفته تا کوچک ترین اتفاق اجتماعی و یا حتی خانوادگی!

ورود اینترنت به ایران و گسترش فضاهای مجازی،موجب شد دست بسیاری از بی سوادان فرهنگی رو شود.(تاکید می شود که واژه بی سوادی فرهنگی توهین نیست که به کسی بربخورد،حقیقتی است که وجود دارد.)

عده ای که در عرصه های مختلف هنری جایگاهی نتوانسته اند برای خود به دست آورده یا جایگاه شان به مرور زمان به لرزه افتاده یا ویران شده،برای اینکه هنوز نام شان مطرح باشد،فعالیت در فضاهای مجازی را بهترین مکان برای عرض اندام یافته و با تمام توان در آن به تاخت و تاز مشغول هستند.

اگر از این فضا برای مطرح کردن صحیح خویش و معرفی هنر و توانایی شان استفاده کنند،نه تنها اشکال ندارد،بلکه بسیار هم پسندیده است.فعالیت های درست اجتماعی و همراهی با مردم هم قابل قبول است،اما دروغ پردازی، بازنشر بدون تحقیق برخی از اخباری که در ماهیت آنها شک وجود دارد،کینه ورزی کور و تاختن های با دلیل و بی دلیل به این و آن،نه تنها در شان ادیب،منتقد، هنرمند و دانشمند نیست،بلکه پا نهادن روی شرافت انسانی است.

مدتی است برخی از شبه منتقدان سینمایی که با کمک مدیران کارنابلد دولتی و غیردولتی به نهادهای به اصطلاح هنری و سینمایی راه یافته و پول خوبی درآورده و می آورند،امر به آنان مشتبه شده که سرآمد دیگران هستند.

برای همین سر به هر سوراخی فرو کرده و مانند خرمگس های زباله نشین،مدام زشتی ها و بدی ها را ستوده و به زیبایی ها و خوبی ها می تازند.
قبلا آنان را ناآگاه می دانستم،اما امروز شکی ندارم که سرشان به آخور بیگانه بند بوده و برای دشمنان دم تکانی می کنند.مگر می شود کسی خود را انسان و فرهیخته بداند،اما راضی به ویرانی کشورش و نابودی هموطن خویش شود؟!

مطمئنا این فرد، خودفروخته ای است که جسم خویش را به اجانب و روحش را به شیطان فروخته است.رفتار،گفتار و نوشتارشان این مهم را اثبات کرده و می کند.

هرچه به آنان گفته می شود،کورکورانه قبول کرده و بفرموده عمل کرده و می کنند.برای شان رضایت مردم اصلا اهمیتی نداشته و ندارد،برای آنان مهم خوشنودی ارباب غرب نشین است و بس!

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع