اقتصاد جهانی چشم انتظار انتخابات ۲۰۲۴ آمریکا

دکتر مهرداد حاجی زاده فلاح عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت :در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده در نوامبر، هم دونالد ترامپ و هم جو بایدن، برای بازگرداندن برتری اقتصادی آمریکا به سیاست های اقتصادی حمایت گرایانه روی آورده اند. این اقدامات می تواند روابط بین المللی ایالات متحده را پیچیده کند و نشان دهنده یک تغییر اساسی در امور اقتصادی جهان باشد.
انتخابات ریاست‌جمهوری با حضور دو نفر که یکی از آن‌ها به تازگی توسط هیئت منصفه‌ای متشکل از همتایانش در یک رسوایی جنسی و اختفای پول محکوم شده است. قضات دیوان عالی متهم به رفتارهای فاسد و افراط گرایی سیاسی؛ خمیازه کسری بودجه؛ تعهد دو حزبی به انتخاب برنده، سیاست صنعتی جایگزینی واردات؛ هرگز در ایالات متحده آنقدر قوی به نظر نمی رسید.
به نظر می رسد اتفاق نظر تحلیلگران این است که محکومیت جنایی دونالد ترامپ بعید است چیزی بیش از یک سرعت گیر در مسیر کاخ سفید ایجاد کند. او نه تنها می تواند درخواست تجدید نظر کند و حل و فصل نهایی پرونده را برای ماه ها و نه سال ها به تعویق بیندازد، بلکه به اندازه کافی از کشور احتمالاً اهمیتی نمی دهد که پرچمدار آنها یک جنایتکار باشد. جو بایدن ممکن است هنوز در ماه نوامبر پیروز شود، اما او یکی از نامحبوب ترین روسای جمهور از زمان شروع رکوردها است و ترامپ پایگاه قابل توجهی از حامیان تزلزل ناپذیر ممکن است منتقدان متعصب بگویند دارد که به نظر نمی رسد به این سمت بروند. مدیریت بایدن در مناقشه غزه، بسیاری از پایگاه های او، از جمله جوامع عرب _آمریکایی قابل توجهی را که بلوک رای دهندگان قابل توجهی را در ایالت های مهم در غرب میانه، مانند میشیگان تشکیل می دهند، تیره کرده است.
در عرصه اقتصادی بین المللی، در هر صورت، تفاوت بین این دو نامزد تا حد زیادی زیباست. وقتی صحبت از وضعیت کلی اقتصادی ایالات متحده در قبال سایر نقاط جهان به میان می‌آید، بایدن و ترامپ در حال رقابت با یکدیگر هستند. آنها هر دو بواسطه از دست دادن رهبری اقتصادی به دلیل ظهور آسیا و به ویژه چین ناراحت هستند و هر دو متعهد به استفاده از ابزارهای کلاسیک حمایتی برای بازگرداندن برتری آمریکا هستند. هر کدام روی یک بخش نمادین «قرن بیستم» تمرکز کرده‌اند: برای ترامپ، این بخش صنعت فولاد بود. برای بایدن، صنعت خودروسازی بوده است.
اعلامیه اخیر مبنی بر اینکه ایالات متحده سطح تعرفه خودروهای الکتریکی وارداتی چینی (EVs) را چهار برابر خواهد کرد، در ظاهر یک ژست نمادین است: چین در این مرحله خودروهای الکتریکی بسیار کمی را به ایالات متحده صادر می کند. اما اگر نماد باشد، در یک سال انتخاباتی قدرتمند، درک بایدن از محاسبات سیاسی بدون شک با انتخاب مجدد موفقیت آمیز او به عنوان معاون رئیس جمهور در سال ۲۰۱۲ مرتبط است، تا حدی به این دلیل که نامزد جمهوری خواه ریاست جمهوری، میت رامنی، از ورشکستگی مدیریت شده برای خودروسازان آمریکایی در طول سال ۲۰۰۸ حمایت کرده بود. بحران، در حالی که باراک اوباما به عنوان رئیس جمهوری که دیترویت را زنده نگه داشت، مبارزات انتخاباتی را آغاز کرد.
سیاست صنعتی آمریکا پتانسیل تغییر شکل صنایع در آسیا و سراسر جهان را دارد. تعرفه های ضد دامپینگ اوباما و اوایل دوران ترامپ بر روی ماشین های لباسشویی کره جنوبی منجر به انتقال تولید آنها به چین شد و سپس زمانی که چین هدف قرار گرفت، به ویتنام و تایلند منتقل شد. افزایش تعرفه‌های جهانی بعدی ترامپ بر ماشین‌های لباس‌شویی منجر به افزایش قیمت در تمام دنیا شد، اما این به معنای افزایش قابل توجه قیمت برای مصرف‌کنندگان آمریکایی بود. ظاهراً بایدن امیدوار است که تعرفه‌های خودروهای برقی تولیدات چینی را در این بخش از بین ببرد، اما مشخص نیست که ایالات متحده برنده آن باشد، به ویژه اگر اتحادیه اروپا و چین بتوانند  روشی مناسب برای خود ایجاد می کنند.
اگر پکن به اندازه کافی هوشمند باشد که در بازی سیاسی و قاعده بازی، کارت های خود را درست قرار دهد؛ این مساله یک گشایش دیپلماتیک برای چین فراهم می کند. سرمایه‌گذاری خارجی خودروسازان چینی و تولیدکنندگان باتری در کشورهای دوست ایالات متحده که در حال حاضر در  مکزیک و فرانسه  انجام می‌شود. واشنگتن را در موقعیت سختی قرار می‌دهد و آن را مجبور می‌کند بین حفاظت بیشتر از صنعت داخلی خود و دشمنی با متحدان یکی را انتخاب کند.

در طول قرن بیستم، جهان انتظار و تحمل سطح معینی از ریاکاری از آخرین ابرقدرت باقیمانده را داشت. مطمئناً، سیستم تجارت جهانی پس از جنگ را تضمین کرد، کشورهای سراسر جهان را وادار کرد تا بازارهای خود را باز کنند و ارز نسبتاً پایداری برای روان کردن جریان تجارت و سرمایه بین‌المللی فراهم کرد. اما هیچ‌گاه نمونه‌ای از فضیلت لیبرالی نبود، و اغلب در بازارهای داخلی خود مداخله می‌کرد تا از بخش‌های حساس سیاسی و متحدان قدرتمندی مانند ژاپن برای پذیرش محدودیت‌های صادراتی برای محافظت از سود شرکت‌های آمریکایی و افزایش ارزش ین در برابر دلار محافظت کند.
به طور کلی، جهان این ریاکاری ها را به عنوان بهایی برای یک اقتصاد جهانی نسبتاً باثبات و آزاد کننده پذیرفت. آنچه در ایالات متحده تغییر کرده است نه حوزه داخلی حمایت گرایی که همیشه تأثیرگذار بوده است، بلکه فروپاشی اجماع فکری دو حزبی در مورد نیاز ایالات متحده به ترویج و حمایت از قوانین تجارت جهانی است. با این اجماع ناقص، نمی‌توان سیاستمداران را از مضرترین نوع مداخله صنعتی باز داشت، در حالی که می توان اطمینان حاصل کرد که سازمان تجارت جهانی تحت محاصره بیش از پیش بی‌ربط می‌شود.
بدتر از آن، شکل خاصی که سیاست صنعتی در ایالات متحده اتخاذ می کند، حل مشکل تغییرات آب و هوا را دشوارتر می کند. لازم نیست چنین باشد: برخی از انواع سیاست‌های صنعتی، مانند رژیم یارانه‌ای چین برای فناوری خورشیدی، ممکن است تحریف‌کننده باشد، اما به طور غیرقابل انکاری به کاهش شدید هزینه انرژی‌های تجدیدپذیر و اثرات سرریز برای بقیه جهان کمک کرده است. افزایش موانع تجاری بر روی فناوری انرژی پاک، همانطور که به نظر می رسد دولت بایدن می خواهد، مبارزه با تغییرات آب و هوایی را سخت تر و پرهزینه تر خواهد کرد.
هشدار غم انگیز هافباوئر این است که صرف نظر از اینکه بقیه جهان چگونه به این پویایی آمریکایی واکنش نشان می دهند، «تاریخ دوره ترامپ-بایدن را نقطه عطفی در امور اقتصادی جهان خواهد دید: به این دلیل که ایالات متحده به طور فزاینده ای منزوی خواهد شد یا در بدترین حالت، به دلیل فروپاشی عمومی نظم اقتصادی بین المللی قرار می گیرد.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع