آموزش و پرورش کارکنان را جدی بگیرید؟!؟

دکتر حسن خسروی. مدرس دانشگاه و متخصص امور برنامه و بودجه کشور و عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : سازمان‌ها با صرف وقت و هزینه های زیاد افرادی را برای تصدی پستهای سازمانی جذب می‌نمایند اما در ادامه حیات سازمانی فرد؛ یا اصولا اعتقادی به آموزش و پرورش کارکنان نداریم و یا اینکه به هر دلیل برنامه های شاخص قابل دفاع عالمانه ای برای نگهداری پرسنل وجود ندارد. متاسفانه اغلب مدیران عالی سازمان‌ها آموزش را یک ضرورت و امر واجب سازمانی قلمداد نکرده و آموزش را کاری بی حاصل و هزینه بر تلقی می‌کنند که در عین حال کارکنان را از کار و انجام وظایف دور می‌کند. این در حالی است که حقیقتا ؛ کارکنان بدون برنامه های آموزشی به سرعت دچار فرسودگی شغلی و خستگی و عدم رضایت از شغل و… می‌شوند. آموزش و پرورش کارکنان آنها را شاداب و با طراوت و پویا نگاه داشته و موجب می‌شود تا ما با آخرین دستاوردها و یافته های فنی حرفه ای در محدوده کاری خود آشنا و دریچه های جدیدی پیش رویمان باز شده و دچار خشک مغزی نشویم.
معمول بر این است که برای تهیه و تنظیم برنامه سالانه آموزشی در سازمانها از کارکنان نظر سنجی کرده و از آنان خواسته می‌شود که نیازهای آموزشی و دوره های مورد علاقه خود را اعلام کنند. از آنطرف نیز واحد آموزش یا هر عنوان دیگر در سازمان بر حسب ضرورت‌های شغل و شاغل و زمان و مکان و… دوره های آموزشی را طراحی و مصوب می‌کنند که هدف همه اینها در نهایت می‌بایست منجر به توسعه توانمندی‌های فردی کارکنان؛ کاهش ضایعات؛ ارتقاء کمی و کیفی محصولات؛ فروش و سود آوری بیشتر؛ ارتقاء بهره وری؛ کارایی؛ اثربخشی سازمانی؛ موفقیت در عرصه های رقابتی و… بشود.
متاسفانه اکثر سازمان‌ها در تهیه و تنظیم برنامه ها و دوره های آموزشی؛ خانواده همکاران را اصلا نادیده می‌گیرند در حالی که خانواده کارکنان رابطه مستقیمی با کیفیت زندگی کاری کارکنان دارند؛ فلذا حتما می‌بایست برای خانواده همکاران نیز به تناسب سن و سال و تحصیلات و جنسیت آنها برنامه هایی تدارک دید. سازمان‌هایی که از جهات مختلف رابطه نزدیک و مستمری با اعضای خانواده کارکنان خود دارند به مراتب موفق تر و شاداب‌تر و سودآورتر هستند و عمر بیشتری هم دارند. باید توجه داشت که دوره های آموزشی حضوری اثربخشی بیشتری نسبت به دوره های مجازی دارند چرا که ارتباطات زنده دوطرفه در دوره های حضوری می‌تواند فضای تفاهم و گفتگو و تبادل نظر را فراهم و مایه استحکام روابط اجتماعی افراد شود. فضای آموزشی حتما بایستی فضایی شاد و امید آفرین و با طراوت از هر نظر باشد. برگزاری دوره های آموزشی در فضایی مثل سالن های سینما که فاقد نور طبیعی و… هستند اصلا به صلاح نیست و بایستی محیط آموزشی از هر حیث فرح انگیز؛ خوش رنگ و لعاب؛ زنده و پویا باشد. سالها پیش در جایی می‌خواندم که شرکت جنرال الکتریک آمریکا در بالای ساختمان شرکت چند واحد سوئیت ( آپارتمان نقلی) ساخته بودند تا کارکنانی که ازدواج می‌کنند به همراه همسر خود یک هفته را مهمان شرکت و در کنار شرکت زندگی کنند تا حس تعلق و وفاداری در افراد تقویت و توجه شود و همسر همکار در واقع خود را جزئی از سازمان بداند. بچه ها که بدنیا می‌آیند نیز عضو سازمان محسوب شده و قانونی حمایتی دارند که هر همکار می‌تواند حداکثر دو فرزند خود را با مدرک و رشته تحصیلی مرتبط با فعالیت شرکت به استخدام شرکت درآورند و از این منظر کارکنان دغدغه آینده شغلی برای فرزندان خود نداشته باشند و با دلگرمی و دلسوزی بیشتری کار کنند. متاسفانه ما به این موضوعات اصلا توجه نداریم و این خیلی عجیب است؟!؟ یادمان باشد :
۱ – آموزش یک ضرورت و واجب سازمانی است. ۲ – آموزش هزینه نیست و بلکه سرمایه گذاری است. ۳ – آموزش بلافاصله در کوتاه مدت جواب نمی‌دهد. آموزش باید راهگشا؛ تحول آفرین؛ مسئله محور و در جهت مسیر ارتقای شغلی فرد باشد. هدف اساسی آموزش؛ یادگیری و دانایی است برای تغییر و تحول مثبت و رو به جلو تا کارکنانی پیشرو؛ خلاق؛ مبتکر؛ منعطف و سر زنده داشته باشیم.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع