غفلت ما و توسعه طلبی سرزمینی ترکیه!!

نخجوان تاریخی ایران زمین، غفلت ما و توسعه طلبی سرزمینی ترکیه!!

مردم نخجوان، این سرزمین ۵۳۶۳ کیلومتر مربعی محصور بین ایران و ارمنستان، در طول ۱۹۲ سال جدایی از ایران پس از قرارداد ننگین ترکمانچای سال ۱۸۲۸ میلادی، بارها با طومارهایی وفاداری خود را به سرزمین مادری خود ایران اعلام داشته و خواستار بازگشت و پیوند مجدد به خاک ایران شده اند.
روز نهم اردیبهشت ماه ۱۲۹۸ خورشیدی(۳۰ آوریل ۱۹۱۹میلادی) مردم نخجوان در برابر کنسولگری ایران اجتماع کردند و با فریاد زنده باد شاهنشاه ایران، زنده باد دولت ایران، پاینده باد ولیعهد جوان‌بخت ایران، تقاضای تابعیت ایران و الحاق به وطن اصلی خود را نمودند. تظاهرات مردم نخجوان چندین روز به درازا کشید.
اهالی نخجوان، رییسان حکومت محلی، رییس قشون محلی، کلیه‌ی محترمان و وجوه اهالی با ارسال ۱۲ فقره تلگراف به دولت ایران، شاه، سفرای خارجه، رییس‌جمهور آمریکا، انجمن صلح ورسای و غیره، تقاضای الحاق به ایران را کرده و همه‌جا متذکر شدند که اصلاً ایرانی‌نژاد و مسلمان بوده و ۹۲ سال است به زور از خاک ایران جدا شده‌اند. دولت موقت محلی نخجوان، متشکل از کلبعلی‌خان رییس‌قشون و سلطان‌اف‌رییس حکومت، حاج‌حسینعلی قربان‌اف، رییس ستاد‌قشون و چند نفر از متنفذان و کلیه‌ اعضای‌شورای‌ملی، با امضای قطعنامه‌ای خود را تابع ایران و ایرانی‌نژاد معرفی ویک هیأت نمایندگی مرکب از شیخ ‌عبدالجبار بکتاش، مهدیقلی‌خان ‌دیار‌بکری، حاج‌سیدباقرحیدرزاده و حسین‌آقا نوروزآزاده را تعیین و به تبریز اعزام داشتند. آنان، ضمن نامه‌ی بسیار شورانگیز و مهیج خطاب به ایرانیان و اظهار تأثر از این که ۹۲سال به حکم زور از برادران خود دوریم، به عنوان نیل به آرزوهای دیرینه، تقاضای الحاق به وطن اصلی خود یعنی ایران را نمودند.
اما در این قضیه انگلیسی‌ها مایل نبودند ایران اراضی از دست رفته‌ی خود در نخجوان راباز‌‌پس‌گیرد، با این تصور که ممکن بود موضوع بلوچستان بزرگ و سیستان بزرگ جدا شده از ایران نیز مورد درخواست استرداد به ایران
بدین سان انگلیسی‌ها در انجمن صلح ورسای نگذاشتند ایران برای استرداد سرزمین های تاریخی جداشده قفقازی خود کاری صورت دهد و این گونه تلاش های صورت گرفته بی سرانجام ماند.
هفتاد سال بعد و در اواخر عمر اتحاد جماهیر شوروی، درخواست بازگشت مردم آن سوی ارس به ایران بار دیگر تکرار شد. طی ماه های نوامبر و دسامبر ۱۹۸۹ و اوایل ژانویه ۱۹۹۰، مردمان آن سوی ارس فرصتی تاریخی یافتند تا با درخواست پیوند مجدد با خاک ایران، عشق و محبت فروخفته خود به میهن تاریخی شان، ایران را ابراز کنند. در این ایام، مردم آن سوی ارس گروه گروه به سوی مرز ایران روانه می شدند و با وجود این که هنوز نیروهای مرزی و ارتش سرخ شوروی حضور داشتند، به انحاء مختلف و از جمله گذر از آب های سرد ارس، خود را به خاک ایران می رساندند و با اشک شوق بر این خاک مقدس بوسه می زدند. در آن روزهای سرد پاییزی و زمستانی، آنچه گرمابخش این مردم عاشق و دورافتاده از میهن تاریخی بود، عشق و محبتی قلبی بود که هیچ مانع و رادعی حتی آموزه های کمونیستی و تحریفات تاریخی و فرهنگی نتوانسته بود جلودارش شود ولی با بی علاقگی دولت وقت هاشمی رفسنجانی به دغدغه ملی و خاموش نشدنی بازگشت سرزمین های ایرانی قفقاز، بار دیگر این مهم، در فرصت تاریخی ناشی از فروپاشی شوروی از دست رفت.
در برابر این رفتار، ترکیه مدام در تلاش برای حضور فیزیکی و ایجاد جای پای محکم در سرزمین های قفقازی ایران به بهانه اشتراکات زبان ترکی بوده و نخجوان از سال ۱۹۲۱ میلادی و پیمان قارص، طبق نقشه توسعه طلبانه ارضی ترکیه معروف به میثاق ملی ( عکس پیوست)، همواره مورد طمع اشغال توسط ترکیه با تنها ۱۲ کیلومتر مرز مشترک قرار داشته است، پس ضروری است دولت ایران با تحرک بیشتر، نقش تاریخی و هژمونی منطقه‌ای خود را احیا نماید و کوشش های خود را برای قطع دخالت و حضور نظامی ترکیه در منطقه نخجوان به کار بندد چرا که افزون بر این که نخجوان دور از صحنه های نبرد قره باغ است، حضور نیروهای نظامی ترکیه در نخجوان در فاصله ۱۵۰ کیلومتری تبریز و در تمام طول ۱۶۳ کیلومتر مرز مشترک ایران با نخجوان، تهدیدی مستقیم علیه امنیت ملی و تمامیت ارضی ایران محسوب می شود، بنابراین در شرایط بسیار حساس حضور نیروهای تکفیری اخوانی سلفی مورد حمایت ترکیه در قراباغ ( جمهوری آرتساخ) و حضور نیروهای نظامی ترکیه در نخجوان، تشکیل منطقه حایل قراباغ و منطقه حایل نخجوان در آن سوی ارس، کمینه حق مسلم و غیر قابل چشم پوشی ملت ایران است برای حفظ امنیت ملی و تمامیت سرزمینی خود.

ع