«گُلِ آفتابگردان»،«سَمبُلِ آفتابِ گردون» است. این گل،«نماد وفاداری» و «نمود سپاسگزاری» است. او «آهسته به مرور می رویَد» و «پیوسته نور می جویَد». او از «التهاب،خواب» ندارد و از دیدن «آفتاب،تاب» . «روی به سوی طلوع» دارد و «بوی نکوی خضوع». همشه «سایۀ سینۀ سپهر را می نگرد» و «آیۀ گنجینۀ مهر را می نگارد».