غُنچه تا هنگامی که «لب بربندد» و با «طرب نخندد» ، نه «گُل» می شود و نه «محبوب بُلبُل». انسان نیز تا از «آزادی بگریزد» و با «شادی بستیزد»، نه «معنای زندگی» را می فهمد و نه «مبنای ارزندگی» را. بیاییم «گُل لبخند» را از «تعامُل با هیچ شهروند» دریغ نکنیم. و «غنچۀ لبخند» را