هر پگاه نو با یک نگاه نو گاهی کسانی که به‌اندازۀ «فرسنگ‌ها راه» و «فرهنگ‌ها نگاه»، از من «دوراند»،ولی چون «فکوراند»، هم «گفتارم» را درک می‌کنند و هم «رفتارم» را! گر چه در شنیدنِ «بیانم در وهم‌اند»،ولی «زبانم را می‌فهمند»!! امّا چه بسا آنان‌که چون «سایۀ ایمن‌اند» و «همسایۀ من‌اند»، و در «کنارم نشسته» و

آنان که «زارند»،دیگران را «می آزارند»! بنابراین برای ایشان نه «رنج»آرزو کنیم و نه «شکنج». زیرا اینان چون در«بند توهُّم»اند،پس «نیازمند ترحُّم»اند. اینان نه «مارِ گزنده»،که «بیمارِ تنابنده»اند. اگر «رُستم» هم «ستم»کند، اگیزۀ آن «عُقدۀ بیماری»است،نه «عقیدۀ بیعاری». بنابراین بیاییم با «نیشِ قلم»،«نوشِ مرهم» بسازیم و «ریشۀ دردها» را با «اندیشۀ گفتاوردها»درمان کنیم! شفیعی مطهر