آن‌جا که «دستبوسی رواج» دارد و «چاپلوسی،حراج»، «امیران قصد غارت» دارند و «مدیران،عُقدۀ حقارت». آن‌جا که «رسانه‌ها،مُزدور»اند و «سامانه‌ها،سانسور» می‌شوند، یعنی مسئولان برای مردم «یوغ می‌جویند» و به مردم «دروغ می‌گویند». جایی که «پینۀ پیشانی» و «پیشینۀ پریشانی»نشانۀ ارزش است، «پینۀ دستی» و «پیشینۀ پاکدستی» بی‌ارزش است. آنجا که «کتابخانه‌ها مهجور» است و «کتابخوان‌ها،محصور»، «جناب

#طنزسیاهنمایی ۶۶۳ گفت: افراد فرومایه و کم‌ظرفیّت و بیگانه با کرامت و منش متعهدّانۀ انسانی با مجیزگویی و چرب‌زبانی فریبنده، می‌کوشند مدیران بالای نظام را به دام چاپلوسی بیفکنند تا بتوانند برای خویش یا بستگان خود پُستی و میزی نان و آب‌دار به دست آورند و طیّ مدّتی کوتاه پشت خود و دودمان خود را

آن جا که «تدلیس، یار» است و «پُلیس،بسیار»، «دنیّت،ارزان» است و «امنیّت،لرزان»! در شهری که «بیعار،زیاد» است و «بیمار درحال ازدیاد»، «طبیبان برای پول»کارمی‌کنند و «عوامفریبان برای تیول»! در دیاری که «رسانه‌ها یار حکومت»اند و «خزانه‌ها در اختیار حاکمیّت»، مسئولان برای مردم «یوغ می‌جویند» و «دروغ می‌گویند». در سرزمینی که «توهُّم،آیین» شده و «مردم بی‌دین»